Σελίδες

Πέμπτη 25 Νοεμβρίου 2010

ΣΧΟΛΙΑ ΣΤΙΣ ΔΥΟ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ...............

Ο θεολογικός εκμοντερνισμός (στην Ορθοδοξία και στη Δύση), η Ι. Μητρ. Δημητριάδος και η ζωντανή Ιερή Παράδοση
Submitted by Θεόδωρος Ορέστης on Tue, 23/11/2010 - 00:18
Χρήστος Ταγαράκης


Το παρόν κείμενο συνεγράφη με αφορμή δύο πρόσφατες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μάθημα το θρησκευτικών, στη λειτουργική αναγέννηση, στη μοντερνιστική θεολογία και στην Ιερά Μητρόπολη Δημητριάδος (1, 2). Εδώ και αρκετές δεκαετίες επικρατεί στη Δυτική Ευρώπη και στην Αμερική ένα νέο πνεύμα εκσυγχρονιστικής θεολογίας. Τα θέματα τα οποία συζητήθηκαν στην Ακαδημία Θεολογικών Σπουδών του Βόλου (βλέπε τα δύο προαναφερθέντα κείμενα 1, 2) δεν αποτελούν μια ελληνική ή Ορθόδοξη επινόηση, αλλά είναι εκφράσεις - αναμασήσεις αυτής ακριβώς της νέας θεολογίας. Αυτά τα θέματα αποτελούν διαρκές αντικείμενο συζήτησης στους κύκλους των Προτεσταντών και των Ρωμαιοκαθολικών, αλλά και των διαφόρων οικουμενιστικών συναντήσεων. Έρχονται με καθυστέρηση αρκετών δεκαετιών στον Ορθόδοξο χώρο, και προβάλλονται ως νέες ιδέες, οι οποίες υποτίθεται ότι "θα βοηθήσουν το σύγχρονο άνθρωπο να πλησιάσει το υπερβατικό στοιχείο".

Στο χώρο της Ορθοδοξίας δεν χρειαζόμαστε:

- ούτε τη θρησκειολογία της νέας τάξης πραγμάτων (ήδη σε αρκετές δυτικές χώρες τα θρησκευτικά αντικαταστάθηκαν από την θρησκειολογία, ενώ το επόμενο στάδιο – το οποίο άρχισε να εφαρμόζεται – είναι η αντικατάσταση της θρησκειολογίας από ένα ακόμη πιο αόριστο και γενικόλογο μάθημα, την "ηθική"),

- ούτε τις μεταφράσεις των Λειτουργικών κειμένων (αντί αυτού θα ήταν προτιμότερο όσοι θέλουν να βοηθήσουν και στη λογική κατανόηση των κειμένων αυτών να διοργανώσουν στις Ιερές Μητροπόλεις και στις ενορίες μαθήματα αρχαίων ελληνικών),

- ούτε τους γάμους των ιερέων ή των επισκόπων μεταξύ τους ή με άλλα άτομα (αυτό αναφέρεται, επειδή εφαρμόζεται ήδη στον αγγλικανισμό, όπου και οδήγησε πολλούς πιστούς στη μεταστροφή τους σε άλλες μορφές χριστιανισμού),

- ούτε την ιερωσύνη των γυναικών (αυτός είναι ο απώτερος σκοπός της φεμινιστικής θεολογίας στο διεθνή χώρο και στις διάφορες μορφές χριστιανισμού),

- ούτε τις θεολογικές επινοήσεις των διαφόρων ακαδημαϊκών θεολόγων, οι οποίοι "θεολογούν" με πνεύμα ξένο και αντίθετο προς την Ορθόδοξη Πίστη και τη ζωντανή Ιερή Παράδοση.

Έχοντας την εμπειρία της διαβίωσης δύο περίπου δεκαετιών στο εξωτερικό (στη Γερμανία), είχα την ευκαιρία να γνωρίσω από κοντά της συνέπειες αυτού του θεολογικού εκμοντερνισμού στις δυτικές μορφές χριστιανισμού:

όσο περισσότερο απομακρύνονται οι μορφές αυτές του χριστιανισμού από την Πίστη των πρώτων χριστιανικών αιώνων (η οποία είναι η Ορθοδοξία) και όσο περισσότερο υιοθετούνται "σύγχρονες ιδέες", προκειμένου να προσελκυσθεί ο σύγχρονος άνθρωπος, τόσο περισσότερο οι πιστοί τους

- βιώνουν ένα εσωτερικό κενό,

- απωθούνται από την επιφανειακή θεολογική μόδα,

- εγκαταλείπουν τη θρησκευτική ομάδα, στην οποία ανήκουν και απευθύνονται στις ανατολικές θρησκείες (ινδουισμός, βουδισμός), στον ισλαμισμό και - Δόξα τω Θεώ - σε αρκετές περιπτώσεις και στην Ορθοδοξία.

Η δική μας ευθύνη (όσων θέλουμε να είμαστε Ορθόδοξοι) είναι να αγωνισθούμε ενωμένοι για να γνωρίσουμε, να βιώσουμε, να διατηρήσουμε ανόθευτη και να μεταδώσουμε την Πίστη των πρώτων χριστιανικών αιώνων, δηλαδή την Ορθοδοξία, στο σύγχρονο άνθρωπο. Ζωντανοί φορείς αυτής της Πίστης είναι οι σύγχρονοι Γέροντες και πνευματικοί Πατέρες (όχι οι μοντέρνοι εκσυγχρονιστές ακαδημαïκοί θεολόγοι).

Στην Ελλάδα, στις άλλες Ορθόδοξες χώρες (Σερβία, Ρουμανία, Ρωσσία, κ.τ.λ.), αλλά προσφάτως και στο Δυτικό κόσμο (Δυτική Ευρώπη, Αμερική) υπάρχει η μεγάλη ευλογία του Ορθοδόξου Μοναχισμού, ο οποίος αποτελεί τον ασάλευτο φάρο για τον προσανατολισμό του κάθε αναζητητή της αλήθειας. Ιδιαιτέρως στην Ελλάδα, υπάρχει το Άγιο Όρος, το οποίο αποτελεί στη συνείδηση των Ορθοδόξων όλης της γης το θεματοφύλακα της Πίστεώς μας.

Ας στραφούμε λοιπόν στους Άγιους Πατέρες των πρώτων χριστιανικών αιώνων και στους συνεχιστές τους (τους σύγχρονους μοναχούς, Γέροντες και πνευματικούς Πατέρες) κι ας αφήσουμε στην άκρη τις όποιες ανθρώπινες σύγχρονες θεολογίες, όσο δελεαστικές ή λογικοφανείς κι αν φαίνονται οι τελευταίες.

Κλείνοντας αυτό το σύντομο κείμενο, χρειάζεται να απευθυνθούν και μερικές σκέψεις προς το ΣΥΝΔΕΣΜΟ ΝΕΩΝ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ (αλλά και προς κάθε ενδιαφερόμενο).

Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί,

Διάβασα με ιδιαίτερο ενδιαφέρον και προσοχή το κείμενό σας (1), καθώς επίσης και την ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ, κ. ΙΓΝΑΤΙΟ (2).

Σκοπός του παρόντος άρθρου δεν είναι κατηγορηθεί κάποιο συγκεκριμένο πρόσωπο, αλλά να παρουσιασθεί εν συντομία το γενικότερο πλαίσιο, μέσα στο οποίο συμβαίνουν οι σύγχρονες θεολογικές εξελίξεις στο διεθνή χώρο – και δυστυχώς - και στην Ελλάδα. Ωστόσο, με αυτά τα οποία γράφετε, δείχνετε ότι συνειδητά ή ασυνείδητα έχετε επηρεασθεί λιγότερο ή περισσότερο από το πνεύμα μιας μη Ορθόδοξης, μοντερνιστικής και κοσμικής θεολογίας. Η διαπίστωση αυτή γίνεται αναξάρτητα από το όποιο άλλο αξιόλογο και αξιέπαινο φιλανθρωπικό έργο, το οποίο επιτελείται στη Μητρόπολή σας. Από το γραπτό σας φαίνεται ότι αγαπάτε τη Μητέρα Εκκλησία. Ως μέλη της λοιπόν, φέρετε και εσείς (όπως και ο κάθε Ορθόδοξος) την ευθύνη της Ομολογίας – Απολογίας, την ευθύνη να καταδειχθεί η διαφορά μεταξύ Ορθοδοξίας και κακοδοξίας, την ευθύνη για τη διατηρήρηση ανόθευτης της Ορθοδόξου Πίστεως. Όπως έχει πει και ο αείμνηστος Πατέρας Αντώνιος Αλεβιζόπουλος:

"βασικό μέλημα [του] κάθε πιστού [είναι] η απολογία" (3).

Σε κανένα σημείο της απαντήσεώς σας δεν δίνετε μια πειστική Ορθόδοξη απάντηση – κριτική των διαφόρων μοντερνιστικών θέσεων και απόψεων, οι οποίες παρουσιάστηκαν στην Ακαδημία Θεολογικών Σπουδών του Βόλου (1, 2).

Παράλληλα με το λοιπό αξιόλογο έργο, το οποίο επιτελείται στη Μητρόπολή σας, θα ήταν χρήσιμο να επανεξετάσετε, έχοντας ως βάση το γράμμα και το πνεύμα των Αγίων Πατέρων και των σύγχρονων Γερόντων, τις "σοφίες" της σύγχρονης θεολογίας, να συνειδητοποιείσετε και να αναδείξετε τις διαφορές, οι οποίες υπάρχουν ανάμεσα σε αυτούς τους δυο αντίθετους κόσμους (δηλαδή ανάμεσα α) στη γνήσια Ορθοδοξία και β) στη μοντερνιστική και αντι-Ορθόδοξη θεολογία) και να προσφέρετε τη ζωντανή Ιερή Παράδοση στο σύγχρονο άνθρωπο. Παράλληλα με τη συμβουλή των σύγχρονων Γερόντων (π.χ. του Αγίου Όρους), οδοδείκτη σε αυτή την πορεία μπορεί να αποτελέσει το πολύτιμο συγγραφικό έργο του προαναφερθέντος Πατρός Αντωνίου Αλεβιζόπουλου (4), του Σεβασμιοτάτου Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιερόθεου (5), αλλά και των υπολοίπων Πατέρων, οι οποίοι ακολουθούν την ίδια πορεία.

Με συγχωρείτε, εάν με αυτά τα οποία έγραψα, σας λύπησα ή σας ενόχλησα. Σκοπός μου όμως δεν ήταν να γίνω αρεστός σε κάποιους ή να κολακεύσω ορισμένους άλλους, αλλά να κάνω τους υγιώς σκεπτόμενους ανθρώπους να προβληματισθούν.

Ίσως κάποιοι αδελφοί αρχίσουν έναν αγώνα, προκειμένου να μετατραπεί η Ακαδημία Θεολογικών Σπουδών του Βόλου σε κέντρο καλλιέργειας και ανάπτυξης:

- της Ορθοδόξου Απολογητικής (αυτή είναι μια από της βασικότερες ανάγκες του σύγχρονου ανθρώπου, ο οποίος παλεύοντας μέσα στην αβεβαιότητα, στη σύγχυση και στο σκοτάδι αυτού του κόσμου αναζητά εν γώση ή εν αγνοία του το Φως)· σημαντική σε αυτό τον τομέα μπορεί να είναι η απολογητική εμπειρία των Π.Ε.Γ. (6),

- της μελέτης των Αγίων Πατέρων και των σύγχρονων Γερόντων (σύμφωνα με το δικό τους Ορθόδοξο πνεύμα και όχι σύμφωνα με τους παραμορφωτικούς φακούς της μοντέρνας και αποκομμένης από την εν Χριστώ ζωή ακαδημαϊκής θεολογίας),

- της διδασκαλίας της πρωτότυπης ελληνικής γλώσσας των Πατερικών κειμένων και της Αγίας Γραφής.

Τέλος, για όποιον ενδιαφέρεται να μελετήσει λίγο περισσότερο το όλο θέμα, προτείνονται τα εξής κείμενα:
- Η ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΣΤΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΕΣ ΧΩΡΕΣ, π. ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΥ (+)
(πηγή: http://www.egolpion.com/8rhskeftikh_ekpaidefsi.el.aspx).
- Β' απάντηση Μητροπολίτη Ναυπάκτου Ιεροθέου στον π. Βασίλειο Θερμό.
Κυριακή, 25 Ιούλιος 2010. Μητροπολίτης Ναυπάκτου Ιερόθεος (πηγή: http://www.romfea.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=5446:2010-07-25-08-34-15&catid=26:2009-12-18-08-38-40).
- Μητροπολίτης Ναυπάκτου Ιερόθεος: "Νεοπατερική, μεταπατερική και συναφειακή «θεολογία». Δευτέρα, 02 Αύγουστος 2010 (πηγή:
http://www.romfea.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=5495:-q-lr&catid=26:2009-12-18-08-38-40).
- Nέο κύμα διαλόγου γιά τήν λειτουργική γλώσσα. Καταιγιστική απάντηση του π. Θωμά Βαμβίνη στόν π. Βασ. Θερμό. Πέμπτη, 15 Ιουλίου 2010
(πηγή: http://klision.blogspot.com/2010/07/n_15.html).


Σημειώσεις
1) Απάντηση του Συνδέσμου Νέων της Ιεράς Μητροπόλεως Δημητριάδος στην από 19.10.2010 «Ανοιχτή επιστολή νέων προς το Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Δημητριάδος κ. Ιγνάτιο». Δευτέρα, 15 Νοέμβριος 2010 (πηγή:
http://www.imd.gr/main/index.php?option=com_content&view=article&id=1566%3Aapantisianoixtisepistolis&catid=58%3A-2010&Itemid=345&lang=el_GR.UTF-8%2C+el_GR.U).
2) ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ, κ. ΙΓΝΑΤΙΟ (πηγή:
http://www.egolpion.com/epistolh_dhmhtriados.el.aspx).
3) ΒΑΣΙΚΟ ΜΕΛΗΜΑ ΚΑΘΕ ΠΙΣΤΟΥ Η ΑΠΟΛΟΓΙΑ, π. Α. ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΣ (πηγή: http://www.egolpion.com/apologia_melhma_pistwn.el.aspx), αναδημοσιευμένο από το περιοδικό Διάλογος, τεύχος 15.
4) Πηγή: http://www.ppu.gr/greek/book_gr1.htm.
5) Πηγή: http://www.pelagia.org.gr/index.php?page=shop.browse_list&option=com_virtuemart&Itemid=34 .
6) Π.Ε.Γ.:
α) ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΕΝΩΣΗ ΓΟΝΕΩΝ (Π.Ε.Γ.) για την προστασία του Ελληνορθόδοξου Πολιτισμού, της Οικογένειας και του Ατόμου (πηγή: http://www.ppu.gr/),
β) ΠΑΓΚΥΠΡΙΑ ΈΝΩΣΗ ΓΟΝΕΩΝ (Π.Ε.Γ.) Δια Την Προστασία του Ελληνορθόδοξου Πολιτισμού, της Οικογένειας και του Ατόμου (πηγή: http://www.ppu.org.cy/).


Μερικά επιπλέον κείμενα του ιδίου (Ταγαράκης Χρήστος) υπάρχουν στις εξής πηγές:
- Αντίβαρο, http://www.antibaro.gr/author/155,
- Ευγένιος Βούλγαρης, http://pmeletios.com/pdf/tagarakis_christos_keimena.pdf,
http://pmeletios.com/ar_meletios/nea_biblia/tagarakis_christos_keimena.html,
- Ζωηφόρος,
http://www.zoiforos.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=3352&Itemid=158.
ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ:
http://diadim-myfaith.blogspot.com/2010/11/19102010.html

Γέροντας Παίσιος:



"Τελικά θα τα βολέψει ο Θεός τα πράγματα. ’πιστος άνθρωπος μετά από ένα διάστημα δεν θα βρίσκεται.

Αλλά τώρα είναι που θα εργασθεί κανείς. Περνάμε τα χειρότερα χρόνια!

Πολλοί άγιοι θα ήθελαν να ζούσαν στην εποχή μας, γιατί θα τους δίνονταν η ευκαιρία να αγωνιστούν πολύ. Και πολλοί ευλαβείς Χριστιανοί θα ήθελαν να ζούσαν στην εποχή μας, για να αγωνιστούν πιο πολύ. Αλλά εμείς δυστυχώς μένουμε έτσι".

(Αθωνικό Ημερολόγιο, Δ. Τάτση, 1988)

Τί υπογράφουμε στους Διαλόγους;



ΟΡΘΟΔΟΞΕΣ  ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΕΣ (ΕΚ)ΠΤΩΣΕΙΣ
ΣΤΟ
PORTO
ALEGRE
Εισαγωγή
       Η παρακάτω παρουσίαση βασίζεται σε μια κριτική που άσκησαν οι Αγιορείτες Πατέρες (Φεβρουάριος 2007) για τη συμμετοχή των Ορθοδόξων γενικώς στο «Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών», (Π.Σ.Ε.)  ως Υπόμνημα της «Επί των Δογμάτων Ιεροκοινοτικής Επιτροπής». Μέσα σ' αυτό, καταπολεμούνται κυρίως όσα υπεγράφησαν στην Θ΄ Γενική Συνελεύση του Π.Σ.Ε. στο Porto Alegre της Βραζιλίας το Φεβρουάριο του 2006, σαν πιο τελευταίος (και πιο οδυνηρός) «καρπός» του Π.Σ.Ε.
        Ειδική Συνοδική Επιτροπή του Οικουμενικού Πατριαρχείου ΚΠόλεως εξέδωσε απάντηση στο παρόν Υπόμνημα των Αγιορειτών, πολλούς μήνες μετά, δημοσιευθείσα και στο Περιοδικό «Θεοδρομία», χωρίς όμως να μπορέσει να αντιμετωπίσει τα επιχειρήματα αυτού του Υπομνήματος εναντίον της συμμετοχής των Ορθοδόξων στο Π.Σ.Ε.
        Εδώ έχει γίνει απομόνωση μόνο των σημείων της κριτικής των Αγιορειτών που αφορούν στη Γενική Συνέλευση του Πόρτο Αλέγκρε, με προσθήκη μερικών δικών μας διευκρινίσεων και επεκτάσεων.
        Όπου υπήρξε δυνατό, προστέθηκαν και τα αυθεντικά κείμενα, στα αγγλικά. Οι «εμφάσεις» των κειμένων είναι δικές μας.
 

Σχόλιον
       Δεν θα σχολιάσουμε πολλά, διότι θα γίνουν τα επί μέρους σχόλια παρακάτω· παρακαλούμε μόνον να γίνουν αντιληπτά από τους αναγνώστες δύο πράγματα: (α) το βάρος απωλείας των ψυχών ορθοδόξων και ετεροδόξων, το οποίο προέρχεται από την υπογραφή αιρετικών κειμένων από Ορθοδόξους. Όσοι στο μέλλον θα διαβάζουν κείμενα αιρετικά υπογεγραμμένα από Ορθοδόξους Κληρικούς ή άλλους αντιπροσώπους, θα υφίστανται τη βλαβερώτατη επίδραση της πεποιθήσεως, ότι η Ορθοδοξία ταυτίζεται με τις αιρετικές πλάνες και ότι δεν πιστεύει για τον εαυτό της κάτι ανώτερο από τις ετερόδοξες κοινότητες· (β) το βάρος μιας υπογραφής καθ' εαυτήν· η υπογραφή (ως «χαρακτήρ» μιας υποστάσεως, ενός προσώπου) επέχει τη θέση του υπογράφοντος, ως εικόνα του. Δια τούτο όσοι στους αρχαίους διωγμούς αρνούνταν τον Χριστόν εγγράφως, υπογράφοντας κάποιον σχετικό λίβελλο, για να αποφύγουν το μαρτύριο, θεωρούνταν «πεπτωκότες» («lapsi») με την ιδιαίτερη ονομασία «λιβελλοφόροι» («libellatici»). Συνειδητοποιώντας τούτο, οι προδώσαντες την ομολογία της αληθείας στη σύνοδο Φερράρας-Φλωρεντίας (1438 μ.Χ.) όταν επέστρεψαν στήνΒασιλεύουσα μετενόησαν πικρώς για την υπογραφή τους.
Παραθέτουμε δύο κείμενα σχετικά με τα ως άνω δύο σημεία.

● Από τον Βίο του Αγίου Μαξίμου του Ομολογητού
       Πρόκειται περί της προσπαθείας των απεσταλμένων του αιρετικού Πατριάρχου ΚΠόλεως Πέτρου και του Αυτοκράτορος Κώνσταντος Β΄ να πείσουν τον Άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή, ενώ ήταν εξόριστος στο κάστρο της Βιζύης της Θράκης, το έτος 656 μ.Χ., να αποδεχθεί την ένωση με τους μονοθελήτες. Επικεφαλής των αιρετικών αντιπροσώπων ήταν ο Θεοδόσιος Καισαρείας· στο συγκεκριμένο τμήμα του διαλόγου γίνεται λόγος περί ενός μονοθελητικού βασιλικού διατάγματος του Κώνσταντος Β΄, του «Τύπου» (648 μ.Χ.).
       «Και αφού επάγωσαν από αυτά που άκουσαν [από τον Άγιο Μάξιμο], έσκυψαν κάτω τα κεφάλια και εσίγησαν επί αρκετήν ώρα· αφού ανεσήκωσε το κεφάλι και ατένισε στον αββά Μάξιμο, είπε ο επίσκοπος Θεοδόσιος: Εμείς θα γράψουμε για χάρη σου στο δεσπότη μας τον Βασιλέα, ότι αν εσύ κοινωνήσεις με μας, θα ελαφρώσει τον «Τύπον». Αγιος Μαξιμος: Απέχουμε πολύ ακόμη ο ένας από τον άλλον · τί θα κάνουμε για την έκφραση που βεβαιώθηκε σε Σύνοδο, για το «ένα θέλημα», με την απόρριψη κάθε ενεργείας, από τον Σέργιο και τον Πύρρο; Θεοδοσιος: Εκείνο το έγγραφο κατέβηκε και αποβλήθηκε. Αγιος Μαξιμος: Κατέβηκε από τους λίθινους τοίχους, αλλά όχι από τις νοερές ψυχές. Αν δεχθούν την κατάκρισή τους, που εκτέθηκε στη Ρώμη από Σύνοδο με ευσεβή δόγματα και Κανόνες, έχει λυθεί το μεσότοιχο και δεν χρειαζόμαστε προτροπή».  (Περί των πραχθέντων εν τη πρώτη αυτού εξορία, ήτοι εν Βιζύη 12, PG 90, 145 B.C.)

● Απο την εκκλησιαστική ιστορία.
       «Άλλωστε, η επιστροφή [από τη Φλωρεντία] της ορθόδοξης αντιπροσωπείας στην Κπολη υπήρξε ερέθισμα για τη γενικότερη έκφραση της δυσφορίας της εκκλησιαστικής συνειδήσεως. Η ανάγνωση του "Όρου" της ενώσεως στις εκκλησίες αποδοκιμάσθηκε από όλους σχεδόν τους Ορθοδόξους, η αγανάκτηση των οποίων στράφηκε κυρίως εναντίον των συναινεσάντων με την υπογραφή τους στην προδοσία της Ορθοδοξίας. Πράγματι, η ένωση δεν βρήκε την ελάχιστη απήχηση στο ορθόδοξο πλήρωμα, όσοι δε την είχαν υπογράψει αναγκάσθηκαν να απολογούνται ή να αποδίδουν την υποχώρησή τους στις ασκηθείσες πιέσεις ή και να την αποκηρύττουν» (Βλ. Ιω. Φειδα, Εκκλησιαστική Ιστορία, τόμ. Β΄, Αθήναι 1994, σελ. 622).

 
ΟΡΘΟΔΟΞΕΣ   ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΕΣ
(ΕΚ)ΠΤΩΣΕΙΣ

ΣΤΟ   ΠΟΡΤΟ  ΑΛΕΓΚΡΕ
«Απηλλαγμένοι λοιπόν
των αγκυλώσεων του παρελθόντος
και αποφασισμένοι να παραμείνωμεν ηνωμένοι και να εργασθώμεν από κοινού, εθέσαμεν, προ δύο ετών, κατά την διάρκειαν της Θ΄ Συνελεύ
σεως εν Porto Alegre Βραζιλίας, τας βάσεις μιας νέας περιόδου εις την ζωήν του Συμβουλίου, λαμβάνοντες υπ' όψιν το σημερινόν πλαίσιον των διεκκλησιαστικών σχέσεων, ως και τας σημειωθείσας εις τον οικουμενικόν χώρον σταδιακάς αλλαγάς.
Χαίρομεν, διότι εις το επίκεντρον των δραστηριοτήτων του Συμβουλίου ευρίσκεται πάντοτε το όραμα των εν αυτώ δραστηριοποιουμένων Εκκλησιών, δια την επίτευξιν, τη χάριτι του Θεού, της ενότητος εν τη αυτή πίστει και πέριξ της αυτής Ευχαριστιακής Τραπέζης».
Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος
(«Επίσκεψις» 685 [2008] 22-29)
 

Α. 
       Παραδεχόμαστε, ότι καλούμαστε (από Θεού) μαζί με τους Προτεστάντες και τους Μονοφυσίτες του Π.Σ.Ε. να είμαστε ή να γίνουμε  (είναι διφορούμενο) «η Μία Εκκλησία», που σημαίνει είτε ότι τώρα ούτε εμείς, ούτε εκείνοι είμαστε από μόνοι μας η «Μία Εκκλησία» (όπως ομολογούμε εμείς στο «Πιστεύω»), είτε ότι αποτελούμε ήδη την Εκκλησία από κοινού, έχοντας ανάγκη ο ένας τον άλλο με κοινή κλήση από Θεού, ως κομμάτια της τοιαύτης δήθεν «Μιας Εκκλησίας».
      Αυτό προκύπτει από τον τίτλο του κειμένου περί Εκκλησιολογίας, το οποίο υπήρξε από τις κυριότερες «επιτυχίες» της Θ' Γενικής Συνελεύσεως του Π.Σ.Ε. στο Porto Alegre.
Πηγή : 9th Assembly of WCC, Assembly Documents, Text on ecclesiology: Called to be the One Church. 
«Κείμενο περί εκκλησιολογίας: Κεκλημένοι να γίνουμε η Μία Εκκλησία»
" Text on ecclesiology: Called to be the One Church".


Β.
       Παραδεχόμαστε, μολονότι κεκαλυμμένως, στο Porto Alegre την προτεσταντική θεωρία της «αοράτου Εκκλησίας», δηλαδή ότι η δήθεν «πραγματική», «αόρατη Εκκλησία», που αποτελείται από διάφορα μέλη των διαφόρων χριστιανικών ομολογιών (αιρέσεων), είναι γνωστή μόνον στον Θεό και δεν ταυτίζεται με κάποια συγκεκριμένη ομολογία (Ορθοδόξους, Λατίνους, Προτεστάντες, Μονοφυσίτες).
        Φυσικώς η Ορθόδοξη Θεολογία (έξω από τις δηλώσεις του Porto Alegre) ταυτίζει αντιθέτως τα όρια της Εκκλησίας μόνον με τα όρια της Ορθοδοξίας· όποιος είναι εκτός Ορθοδόξου Εκκλησίας, είναι εκτός Εκκλησίας! Η ποικιλία των χαρισμάτων που αναφέρει ο Άγιος Απόστολος Παύλος (Α΄ Κορινθίους 12, 4ε.) ερμηνεύεται από το Π.Σ.Ε. στο Porto Alegre και ως ποικιλία δογμάτων (εφ' όσον μόνον περί τοιαύτης διαφοράς πρόκειται μεταξύ των μελών του Π.Σ.Ε.) και παροράται η διαπίστωση του Αποστόλου Παύλου «εις Κύριος, μία Πίστις, εν Βάπτισμα» (Προς Εφεσίους 4, 5 ).
Πηγή: 9th Assembly of WCC, Assembly Documents, Text on ecclesiology: Called to be the One Church, 3.
«Η Εκκλησία είναι Μία κατά το πρότυπο της ενότητος του Τριαδικού Θεού εν τη κοινωνία των θείων Προσώπων. Η Θεία Γραφή περιγράφει την κοινότητα των Χριστιανών ως Σώμα Χριστού, στο οποίο η αμοιβαία διαφορετικότητα [των μελών] είναι ουσιαστική για να είναι [το Σώμα] ένα όλον».
«The Church's oneness is an image of the unity of the Triune God in the communion of the divine Persons. Holy Scripture describes the Christian community as the body of Christ whose interrelated diversity is essential to its wholeness [...]».
 
Γ.
       Παραδεχόμαστε, ότι είναι νόμιμο και φυσιολογικό, είναι «θεία κλήσις» το να έχουμε ευρεία διαφορετικότητα (ευρείες διαφορές) με τους Προτεστάντες, χωρίς να σημαίνει ότι εμείς είμαστε Ορθόδοξοι και αυτοί αιρετικοί, αλλά είμαστε όλοι «εκκλησίες», απλώς με διαφορετικά δόγματα. Και πάλι εδώ αφίνεται αδιευκρίνιστη η υφή της διαφορετικότητας αυτής, αλλά είναι προφανές από τη συνάφεια του κειμένου, ότι η «νόμιμη» διαφορετικότητα αφορά στα θεμελιώδη δόγματα.
Πηγή: 9th Assembly of WCC, Assembly Documents, Text on ecclesiology: Called to be the One Church, 3.
«Έτσι ως ο λαός του Θεού, το Σώμα του Χριστού και ο ναός του Αγίου Πνεύματος, η Εκκλησία, καλείται να φανερώνει την μοναδικότητά της μέσα σε ευρεία διαφορετικότητα».
«Thus, as the people of God, the body of Christ, and the temple of the Holy Spirit, the Church is called to manifest its oneness in rich diversity».
Δ.
       Παραδεχόμαστε στο Porto Alegre την πρόταση του Π.Σ.Ε. να σεβόμαστε το «βάπτισμα» των αιρετικών «εκκλησιών» για το οποίο όμως η Παράδοση της Εκκλησίας μάς λέγει ότι είναι παντελώς άκυρο. Τούτο σημαίνει, ότι οι «εκκλησίες-μέλη» αποτρέπουν τους μεταστρεφομένους ("converts") από το Βάπτισμα, εφ' όσον τούτο θα συνιστούσε έλλειψη σεβασμού προς το βάπτισμα της προηγουμένης ομολογιακής κοινότητός τους.
Πηγή: 9th Assembly of WCC, Assembly Documents, Final report of the Special Commission on Orthodox Participation in the WCC, 18.
 Το Π.Σ.Ε. παραπέμπει σε ...
«περαιτέρω διερεύνησι των εξής θεμάτων: [...] γ΄. ο ρόλος του Π.Σ.Ε. στην ενθάρρυνσι των εκκλησιών να σέβωνται η μία το Βάπτισμα της άλλης και να βαδίζουν προς αμοιβαία αναγνώρισι του Βαπτίσματος».

Ε.
       Παραδεχόμαστε, ότι ως Εκκλησία έχουμε πρόβλημα, έχουμε «έλλειμμα»· δια τούτο υπογράψαμε ότι «ο ένας χωρίς τον άλλο είμαστε πτωχότεροι» (Ορθόδοξοι, Προτεστάντες και Μονοφυσίτες) και ότι «κάθε Εκκλησία πληροί την καθολικότητά της (=είναι πλήρης και αληθινή)» όχι από μόνη της αλλά «όταν ευρίσκεται σε κοινωνία με τις άλλες». Γι' αυτό και πρέπει να είμαστε «συμ-μαθητές» με τους αιρετικούς Προτεστάντες του Π.Σ.Ε.
        Φυσικά εδώ ανατρέπεται πασιφανώς η ορθόδοξη εκκλησιολογία περί πληρότητος (ολοκληρίας) της Καθολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, όπως την ομολογούμε στο Σύμβολο της Πίστεως, «Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν», και αποδεχόμαστε την προτεσταντική «θεωρία των κλάδων», ότι δηλαδή όλοι είμαστε τμήματα, «κλάδοι» της Εκκλησίας, και καμμία «εκκλησία» μόνη της δεν είναι το δένδρο ή ο κυριότερος κορμός.
Πηγή: 9th Assembly of WCC, Assembly Documents, Text on ecclesiology: Called to be the One Church, 6-7.
«Κάθε εκκλησία είναι η καθολική Εκκλησία και όχι απλά μέρος της. Κάθε εκκλησία είναι η καθολική Εκκλησία, αλλά όχι ολόκληρη [η καθολική Εκκλησία]. Κάθε εκκλησία πληροί την καθολικότητά της, όταν ευρίσκεται εν κοινωνία με τις άλλες εκκλησίες. [...]  Ακόμη και τώρα που η συμμετοχή στην ίδια Ευχαριστία δεν είναι πάντοτε δυνατή, οι διηρημένες εκκλησίες εκφράζουν την [μεταξύ τους] αμοιβαία εκτίμησι  και όψεις της καθολικότητος, όταν προσεύχωνται υπέρ αλλήλων, μοιράζωνται τους πόρους, συμπαρίστανται η μία στην άλλη εν καιρώ ανάγκης, συναποφασίζουν, συνεργάζωνται για την δικαιοσύνη, την καταλλαγή και την ειρήνη, αλληλοεκτιμούν την συμ-μαθητεία που είναι σύμφυτη με το Βάπτισμα, και διατηρούν διάλογο εν όψει των διαφορών, αρνούμενες να ειπούν "χρείαν σου ουκ έχω" (Α΄ Κορ. 12, 21). Ο ένας χωρίς τον άλλον είμαστε πτωχότεροι».
Each church is the Church catholic and not simply a part of it. Each church is the Church catholic, but not the whole of it. Each church fulfils its catholicity when it is in communion with the other churches. [...] Even today, when eucharistic sharing is not always possible, divided churches express mutual accountability and aspects of catholicity when they pray for one another, share resources, assist one another in times of need, make decisions together, work together for justice, reconciliation, and peace, hold one another accountable to the discipleship inherent in baptism, and maintain dialogue in the face of differences, refusing to say "I have no need of you" (1 Cor.12:21). Apart from one another we are impoverished» 
ΣΤ.
       Εγκαταλείπουμε στο Porto Alegre μια βασική ορθόδοξη εκκλησιολογική αρχή, αποσιωπώντας το ότι η Εκκλησία δεν είναι κυρίως κοινότητα όσων πιστεύουν στον Χριστό (τούτο λέγουν οι Προστεστάντες και το υπογράψαμε στο Porto Alegre), αλλά είναι κυρίως αυτό τούτο το Σώμα του Χριστού.
Πηγή: 9th Assembly of WCC, Assembly Documents, Text on ecclesiology: Called to be the One Church, 4.
Η Εκκλησία ως κοινότης των πιστών δημιουργήθηκε από τον Λόγο του Θεού, διότι με την ακοή του κηρύγματος του Ευαγγελίου αφυπνίσθηκε η πίστις (Ρωμ. 10, 17), δια της ενεργείας του Αγίου Πνεύματος.
«The Church as communion of believers is created by the Word of God, for it is through hearing the proclamation of the gospel that faith, by the action of His Holy Spirit, is awakened (Rom. 10:17).
Ζ.
        Παραδεχόμαστε, ότι τα διαφορετικά Δόγματα είναι «νόμιμα διαφορετικές διατυπώσεις της Πίστεως της Εκκλησίας», δηλαδή ότι τα δόγματα δεν διαχωρίζουν μεταξύ Ορθοδοξίας και αιρέσεως, και ότι οι δογματικές διαφορές δεν πρέπει να επιλυθούν με θεολογικό διάλογο, αλλά να «ξεπερασθούν με πίστη, ελπίδα και αγάπη». Επίσης, παραδεχόμαστε στο Porto Alegre ότι οι διαιρέσεις που έγιναν μεταξύ Χριστιανών εξ αιτίας των δογμάτων δεν ήταν οικονομία Θεού για να απομακρυνθή η αίρεση από την Εκκλησία, αλλά είναι «ανθρώπινες διαιρέσεις» που πρέπει να διορθωθούν.
Πηγή: 9th Assembly of WCC, Assembly Documents, Text on ecclesiology: Called to be the One Church, 5.
«Βεβαιώνουμε ότι η αποστολική πίστις της Εκκλησίας είναι μία, καθώς το Σώμα του Χριστού είναι ένα· εντούτοις ενδέχεται να υπάρχουν νόμιμα διαφορετικές διατυπώσεις της πίστεως της Εκκλησίας [...] Γνωρίζουμε ότι υπάρχουν διαφορετικές εκκλησιολογικές αφετηρίες και μία ποικιλία απόψεων περί της σχέσεως της Εκκλησίας προς τις εκκλησίες [...] Κάποιες άλλες διαφορές διαιρούν την Εκκλησία· αυτές πρέπει να ξεπερασθούν δια των χαρισμάτων του Πνεύματος, της πίστεως, της ελπίδος και της αγάπης, έτσι ώστε ο χωρισμός και η απομόνωσις να μη έχουν τον τελικό λόγο [...] Ο Θεός καλεί τον λαό του εν αγάπη να επανεύρη τον δρόμο προς την πλήρη κοινωνία».
 «We affirm that the apostolic faith of the Church is one, as the body of Christ is one. Yet there may legitimately be different formulations of the faith of the Church. [...] We acknowledge that there are different ecclesiological starting points, and a range of views on the relation of the Church to the churches. [...] Other differences divide the Church; these must be overcome through the Spirit's gifts of faith, hope, and love so that separation and exclusion do not have the last word. [...] God calls his people in love to discernment and renewal on the way to the fullness of koinonia».
Η.
        Παραδεχόμαστε, ότι κάθε είδους βάπτισμα είτε γίνεται σε ύδωρ είτε όχι (όπως π.χ. σε ποικίλες προτεσταντικές παραφυάδες), ενώνει με τον Χριστό και ενώνει και τις ομολογίες μεταξύ τους, ακόμη κι αν η μια δεν παραδέχεται την άλλη ως Εκκλησία. Ουσιαστικώς, βέβαια, παραδεχόμαστε το κύρος του «βαπτίσματος» των αιρετικών. Επαναλαμβάνεται και πάλι, ότι η (αόρατη) «Εκκλησία» είναι ευρύτερη από κάθε μία «εκκλησία-μέλος» του Π.Σ.Ε. ξεχωριστά, επομένως και η Ορθόδοξος Εκκλησία είναι «στενώτερη» από την δήθεν «αληθή» σύμφωνα με το Π.Σ.Ε. «Εκκλησία». 
Πηγή: 9th Assembly of WCC, Assembly Documents, Text on ecclesiology: Called to be the One Church, 8-9.
«Όλοι όσοι έχουν βαπτισθή εν Χριστώ είναι ενωμένοι με τον Χριστό στο Σώμα Του: "συνετάφημεν ουν αυτώ δια του βαπτίσματος εις τον θάνατον, ίνα ώσπερ ηγέρθη Χριστός εκ νεκρών δια της δόξης του πατρός, ούτως και ημείς εν καινότητι ζωής περιπατήσωμεν" (Ρωμ. 6, 4). [...] Το Βάπτισμα που ενώνει με τον Χριστό καλεί τις εκκλησίες να είναι ανοικτές και τίμιες μεταξύ τους, ακόμη και όταν αυτό είναι δύσκολο. [...] Υπάρχουν κάποιοι που δεν αναγνωρίζουν τον τύπο του Βαπτίσματος στο ύδωρ, αλλά μετέχουν της πνευματικής εμπειρίας της εν Χριστώ ζωής. [...] Το ότι όλοι μας ανήκουμε στον Χριστό δια του Βαπτίσματος εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, καθιστά ικανές και καλεί τις εκκλησίες να συμπορεύωνται, έστω και αν ευρίσκωνται σε ασυμφωνία. [...] Εν τη Χάριτι του Θεού το Βάπτισμα φανερώνει την πραγματικότητα ότι ανήκουμε εις αλλήλους, παρότι μερικές εκκλησίες δεν μπορούν να αναγνωρίσουν τους άλλους ως Εκκλησία με την πλήρη σημασία του όρου. Ξαναθυμίζουμε την διακήρυξι του Τορόντο, στην οποία οι εκκλησίες-μέλη βεβαιώνουν ότι "το να είναι κανείς μέλος της Εκκλησίας του Χριστού είναι κάτι πιο περιεκτικό από το να είναι μέλος της ίδιας της εκκλησιαστικής του ομάδος"».
«All who have been baptised into Christ are united with Christ in his body: "Therefore we have been buried with him by baptism into death, so that, just as Christ was raised from the dead by the glory of the Father, so we too might walk in newness of life" (Rom. 6:4). [...] Baptism into union with Christ calls churches to be open and honest with one another, even when doing so is difficult: [...] There are some who do not observe the rite of baptism in water but share in the spiritual experience of life in Christ. Our common belonging to Christ through baptism in the name of the Father and of the Son and of the Holy Spirit enables and calls churches to walk together, even when they are in disagreement. [...]  In God's grace, baptism manifests the reality that we belong to one another, even though some churches are not yet able to recognise others as Church in the full sense of the word. We recall the words of the Toronto Statement, in which the member churches of the WCC affirm that "the membership of the church of Christ is more inclusive than the membership of their own church body. »
Θ.
       Ενώ το κείμενο του Porto Alegre παραδέχεται σε προηγούμενα σημεία, ότι είμαστε ήδη «καθολικοί» (πλήρεις και ολόκληροι) αοράτως ενωνώμενοι παρά την ποικιλία των διαφορετικών δογμάτων (!!!), (βλ. την εδώ παράγραφο Ε' του κειμένου τούτου) τώρα διαπιστώνει ότι είμαστε δεσμευμένοι να προχωρήσουμε και στην ορατή ενότητα, βάσει της αποστολικής Πίστεως.
        Όμως, η  ενότης εν τη αποστολική Πίστει, πώς εννοείται; πώς θα ερμηνευθή η αποστολική Πίστις: (α) δια του προτεσταντικού «βιβλικισμού», ότι η Αγία Γραφή ερμηνεύεται καθ΄ εαυτήν (sola scriptura) ή (β) δια της ορθοδόξου ερμηνευτικής, δηλαδή βάσει του θεόθεν φωτισμού των Αγίων Πατέρων (κατά το «υπό Πνεύματος Αγίου φερόμενοι ελάλησαν άγιοι Θεού άνθρωποι;» (Β΄ Πέτρου 1, 21));
Πηγή: 9th Assembly of WCC, Assembly Documents, Text on ecclesiology: Called to be the One Church, 2.
«Οι εκκλησίες που μετέχουν στο Π.Σ.Ε. παραμένουν δεσμευμένες η μία προς την άλλη να βαδίσουν προς την πλήρη ορατή ενότητα. Αυτή η δέσμευσις είναι δώρο του παναγάθου Κυρίου μας. Η ενότης είναι θείο δώρο και κλήσις. Οι εκκλησίες μας έχουν βεβαιώσει ότι η ενότης, για την οποία προσευχόμεθα, ελπίζουμε και εργαζόμεθα, είναι "μία κοινωνία δεδομένη και εκπεφρασμένη εν τη κοινή ομολογία της αποστολικής πίστεως· μία κοινή μυστηριακή ζωή που αρχίζει με το ένα Βάπτισμα και ιερουργείται ομού στην μία ευχαριστιακή κοινότητα· μία κοινή ζωή, στην οποία τα μέλη και τα ιερατεία αμοιβαίως αναγνωρίζονται και καταλλάσσονται [...] Μία τέτοια κοινωνία πρέπει να εκφράζεται σε κάθε τόπο, και μέσω σχέσεων καταλλαγής μεταξύ των εκκλησιών σε διαφόρους τόπους. [...] Έχουμε ακόμη πολλή δουλειά καθώς μαζί ζητούμε να κατανοήσουμε την σημασία της ενότητος και της καθολικότητος, και πόσο σημαντικό είναι το Βάπτισμα».
 «Churches in the fellowship of the WCC remain committed to one another on the way towards full visible unity. This commitment is a gift from our gracious Lord. Unity is both a divine gift and calling. Our churches have affirmed that the unity for which we pray, hope, and work is "a koinonia given and expressed in the common confession of the apostolic faith; a common sacramental life entered by the one baptism and celebrated together in one eucharistic fellowship; a common life in which members and ministries are mutually recognised and reconciled; [...] Such koinonia is to be expressed in each place, and through a conciliar relationship of churches in different places. We have much work ahead of us as together we seek to understand the meaning of unity and catholicity, and the significance of baptism».

Ι. 
      Παραδεχόμαστε την πρόταση, η «κοινή προσευχή»=συμπροσευχή να τελείται, ως ανταλλαγή εμπειριών μεταξύ των «εκκλησιών» και ότι μπορεί να είναι αυτός ένας τρόπος να παρακαμφθούν οι απαγορεύσεις των Κανόνων (= να «εκφρασθούν με ελευθερία οι παραδόσεις»).
         Για μια ακόμη φορά παραδεχόμαστε, ότι από μόνοι μας δεν είμαστε πλήρεις, δεν είμαστε ενωμένοι, άρα χρειαζόμαστε τους Προστεστάντες («οι Χριστιανοί δεν βιώνουν ακόμη την πλήρη ενότητά τους»), ενώ η (εκτός του Π.Σ.Ε.) πραγματικώς ορθόδοξη αλήθεια είναι, ότι οι (αληθείς Χριστιανοί) είμαστε ενωμένοι μέσα στην Ορθόδοξο Εκκλησία· οι εκτός Εκκλησίας απλώς δεν είναι Χριστιανοί.
        Πλήν τούτων, η αποδοχή τελέσεως «ομολογιακών κοινών προσευχών» σημαίνει ότι στο πλαίσιο του Π.Σ.Ε. ενδεχομένως να τελούνται «ιερουργίες» και από γυναίκες ή ομοφυλοφίλους κληρικούς «κατά τον τρόπο που την κατανοεί και την τελεί  η [συγκεκριμένη] Εκκλησία»· και αυτό, με την έγκριση των Ορθοδόξων που υπέγραψαν τα κείμενα του Πόρτο Αλέγκρε.
Πηγή: 9th Assembly of WCC, Assembly Documents, Final report of the Special Commission on Orthodox Participation in the WCC, 42).
«Προτείνεται μία σαφής διάκρισις μεταξύ "ομολογιακής" και "διομολογιακής" κοινής προσευχής στις συγκεντρώσεις του Π.Σ.Ε. "Ομολογιακή κοινή προσευχή" είναι η προσευχή μιας ομολογίας, μιας κοινότητος ή μιας ομάδος μέσα στην ομολογία. [...] Επιτελείται και έχει προεστώτα σύμφωνα με τον τρόπο που την κατανοεί και την τελεί η [συγκεκριμένη] εκκλησία. Η «διομολογιακή κοινή προσευχή» συνήθως προετοιμάζεται για ειδικά οικουμενικά γεγονότα. Αποτελεί μία ευκαιρία για μια κοινή τελετή, χρησιμοποιώντας στοιχεία από τον πλούτο μιας ποικιλίας παραδόσεων. Μία τέτοια προσευχή έχει τις ρίζες της στην μέχρι τώρα εμπειρία της οικουμενικής κοινότητος, καθώς και σ' αυτό που κερδίζουν οι εκκλησίες από την μεταξύ τους ανταλλαγή εμπειριών. [...] Όταν κατανοηθή και εφαρμοσθή κατάλληλα, η διάκρισις αυτή μπορεί να καταστήση ελεύθερες τις παραδόσεις να εκφρασθούν είτε με πιστότητα στην ιδιαιτερότητά τους είτε συνδυάζοντας παραδόσεις, εφ' όσον είναι αληθές ότι οι Χριστιανοί δεν βιώνουν ακόμη την πλήρη ενότητά τους [...]».
«... A clear distinction is proposed between "confessional" and "interconfessional" common prayer at WCC gatherings. "Confessional common prayer" is the prayer of a confession, a communion, or a denomination within a confession. Its ecclesial identity is clear. It is offered as a gift to the gathered community by a particular delegation of the participants, even as it invites all to enter into the spirit of prayer. It is conducted and presided over in accordance with its own understanding and practice. "Interconfessional common prayer" is usually prepared for specific ecumenical events. It is an opportunity to celebrate together drawing from the resources of a variety of traditions. Such prayer is rooted in the past experience of the ecumenical community as well as in the gifts of the member churches to each other. [...]  Properly understood and applied, this distinction can free the traditions to express themselves either in their own integrity or in combination, all the while being true to the fact that Christians do not yet experience full unity together, and that the ecumenical bodies in which they participate are not themselves churches».
ΙΑ.
       Δεν γίνεται πουθενά λόγος μέσα στα κείμενα του Porto Alegre καν έστω για την προοπτική να επιστρέψουν οι Προτεστάντες στην αρχαία Εκκλησία των επτά πρώτων Οικουμενικών Συνόδων, όπως θα ήταν εύλογο για τους Προτεστάντες, οι οποίοι αποκόπηκαν από τον παπισμό πριν πέντε αιώνες ζητώντας την «πρώτη εκκλησία» (Early Church, Urkirche).
       Τονίζεται η κοινή κλήσις (άρα και η ισότης) των μελών του Π.Σ.Ε. δηλαδή Ορθοδόξων, Προτεσταντών και Αντιχαλκηδονίων («Oriental Orthodox»).
Πηγή: 9th Assembly of WCC, Assembly Documents, Towards a Common Understanding and Vision of the World Council of Churches, 3.1).
«Κάθε συζήτησις του Π.Σ.Ε. περί αυτοσυνειδησίας του πρέπει να αρχίζη από την καταστατική Βάσι, επί της οποίας το Π.Σ.Ε. έχει θεμελιωθή και επί της οποίας όλες οι εκκλησίες-μέλη έχουν συμφωνήσει: "Το Π.Σ.Ε. είναι μία κοινωνία (fellowship) εκκλησιών, οι οποίες ομολογούν τον Κύριο Ιησού Χριστό ως Θεό και Σωτήρα, σύμφωνα με τις Γραφές, και αναζητούν να φέρουν εις πέρας την κοινή τους κλήσι για την δόξα του ενός Θεού, του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος"».
«Any discussion of the WCC's self-understanding must begin with the constitutional Basis on which the WCC is founded, with which all member churches express agreement: "The World Council of Churches is a fellowship of churches which confess the Lord Jesus Christ as God and Saviour according to the Scriptures and therefore seek to fulfil together their common calling to the glory of the one God, Father, Son and Holy Spirit"»
ΙΒ.
        Παραδεχόμαστε ότι μπορούμε ως «εκκλησίες-μέλη του Π.Σ.Ε.»  να αντιμετωπίζουμε διαφορετικά τα θέματα της ανθρώπινης σεξουαλικότητας (π.χ. ομοφυλοφιλία, ελεύθερη συμβίωση) και να προσεγγίζουμε ως «αδελφοί» αυτούς που λόγω ασυνήθους σεξουαλικότητας «αισθάνονται αποξενωμένοι και αποκλεισμένοι από την κοινωνία τους και την εκκλησιαστική τους κοινότητα».
       Tούτο, εννοούμενο στη συνάφειά του σημαίνει αποδοχή της «ευρείας διαφορετικότητας» των μελών του Π.Σ.Ε. και στον τρόπο αντιμετωπίσως των σαρκικών παθών, χωρίς τη θεραπεία των παθών αυτών με την «ορθόδοξη ψυχοθεραπεία», δηλαδή με τη μετάνοια. Προφανώς η ευαγγελική ηθική είναι, κατά το κείμενο τούτο, ρευστή ή ανύπαρκτη.
Πηγή: 9th Assembly of WCC, Assembly Documents, Churches' response to human sexuality.
(εισηγητικό κείμενο υπο-επιτροπής, το οποίο κατατέθηκε προς έγκριση στη Γενική Συνέλευση)
«Το να επικεντρωθούμε στον κύριο όγκο των τοποθετήσεων και να παραγάγουμε επίσημες δηλώσεις, είναι προφανώς αναποτελεσματικό και βαθαίνει τα ρήγματα μέσα στις εκκλησίες και μεταξύ αυτών· υπάρχει ανάγκη να δοθή οικουμενικός χώρος για συνάντησι, ανάλυσι, διάλογο και επιμόρφωσι στην κατεύθυνσι μιας εφικτής και ποιμαντικής προσεγγίσεως των υπ' όψιν θεμάτων ... Ως παγκόσμια κοινωνία (fellowship) εκκλησιών το Π.Σ.Ε. βρίσκεται στην μοναδική θέσι να εμπλέκη εκκλησίες-μέλη που κρατούν διαφορετικές απόψεις και τοποθετήσεις για την ανθρώπινη σεξουαλικότητα ... Κατ' αυτόν τον τρόπο το Συμβούλιο φέρνει τις εκκλησίες σε ζωντανή επικοινωνία γι' αυτό το ούτως ή άλλως δυνητικά διχαστικό ζήτημα και προσφέρει το παγκόσμιο οικουμενικό βήμα του για υπεύθυνη συζήτησι ... Εμπλεκόμενο σε αυτό το θέμα το Π.Σ.Ε. γίνεται μία κοινωνία (fellowship) εκκλησιών με μία βαθύτερη έννοια - παρουσιάζεται σαν αδελφός και αδελφή ("fellow") σε αυτούς που έτσι και αλλοιώς αισθάνονται αποξενωμένοι και αποκλεισμένοι από την κοινωνία τους και την εκκλησιαστική τους κοινότητα».
«To concentrate on the mainstreaming of positions and the production of authoritative statements is obviously counterproductive and deepens the rifts within and among churches; there is a need for ecumenical spaces for encounter, analysis, dialogue and education following an enabling and pastoral approach to the issues at stake; ... As a global fellowship of churches the WCC is in a unique situation to engage member churches holding different views and positions on human sexuality... In this way the Council brings churches into living contacts with each other on this otherwise potentially dividing issue and offers the global ecumenical platform to deal with it responsibly... Through involvement in this issue the WCC is becoming a fellowship of churches in a deeper sense - it is being seen as a brother and sister ("fellow") to those who are otherwise feeling alienated and excluded from their fellowship and ecclesial community».
ΙΓ.
       Παραδεχόμαστε, ότι η θεολογία της Εκκλησίας μας «δεν ξεπερνά τα όρια της δικής μας εμπειρίας και δεν μπορεί να παρακολουθήση το εύρος του Θεού για την αποκατάσταση του κόσμου» και ακόμη «ότι η σωτηρία εξαρτάται από το Θεό και μόνο». Δεν αρκεί, λοιπόν, η πρακτική φιλοξενία και φιλανθρωπία προς τους ετεροθρήσκους, αλλά πρέπει και η «θεολογία μας να γίνει φιλόξενη» στους ετεροθρήσκους (αυτό άνευ ... διευκρινίσεων) · μήπως εννοείται η αθώωση των θρησκευτικών πλανών των άλλων θρησκειών;
        Επίσης, η γνωστή «ανεκτικότητα» ("tolerance") εννοείται στο σχετικό κείμενο του Porto Alegre όχι υγιώς (αν το διερευνήσει κανείς προσεκτικά), δηλαδή όχι ότι αφίνουμε τους ετεροθρήσκους στο έλεος του Θεού και συμπεριφερόμεθα σε αυτούς ως ανθρώπους ομοιοπαθείς με μας, που έχουν ανάγκη σωτηρίας, αλλ' υπό την έννοια ότι δεν μπορούμε να κάνουμε δηλώσεις σαν αυτήν του Κυρίου «ο πιστεύσας και βαπτισθείς σωθήσεται, ο δε απιστήσας κατακριθήσεται» (Κατά Μάρκον 16, 16), ούτε να διευκρινίζει η Εκκλησία ποιο φρόνημα πίστεως  είναι σωτήριο και ποιο δεν είναι.
        Είναι πασιφανής η υποτίμηση της ορθοδόξου θεολογίας και η θεώρησή της ως ανθρωπίνου κατασκευάσματος  και όχι ως εξ αποκαλύψεως αληθείας.
Πηγή: 9th Assembly of WCC, Assembly Documents, Religious plurality and Christian self-understanding, 44-47.
«Οι θρησκευτικές παραδόσεις της ανθρωπότητος, στην μεγάλη τους διαφορετικότητα, είναι "πορείες" και "προσκυνηματικά ταξίδια" για ανθρώπινη καταξίωσι της αναζητήσεως του πληρώματος της αληθείας περί της υπάρξεώς μας. [...] Αν και μπορεί να είμαστε "ξένοι" μεταξύ μας, υπάρχουν στιγμές που οι δρόμοι μας διασταυρώνονται στο σημείο που λέγεται κλήσις για "θρησκευτική φιλοξενία". Τόσο η προσωπική μας πείρα σήμερα όσο και ιστορικές στιγμές του παρελθόντος μαρτυρούν για το γεγονός ότι τέτοια φιλοξενία είναι δυνατή και γίνεται ενίοτε. Μία εκτεταμένη τέτοια φιλοξενία εξαρτάται από μία θεολογία φιλόξενη στον «άλλον» [...] στην καρδιά της χριστιανικής πίστεως βρίσκεται μία φιλόξενη διάθεσις, που αγκαλιάζει τους «άλλους» στην διαφορετικότητά τους. Είναι αυτό το πνεύμα που χρειάζεται για να εμπνεύση την θεολογία των θρησκειών σε ένα κόσμο που χρειάζεται ίασι και καταλλαγή... [...] ...Τα πεπερασμένα ανθρώπινα όρια και οι περιορισμένες δυνατότητες της γλώσσης καθιστούν αδύνατη κάθε κοινότητα να εξαντλήση το μυστήριο της σωτηρίας που προσφέρει ο Θεός στην ανθρωπότητα. Όλες οι θεολογικές μας αντιλήψεις σε τελική ανάλυσι δεν ξεπερνούν τα όρια της δικής μας εμπειρίας και δεν μπορούν να παρακολουθήσουν το εύρος του έργου του Θεού για την αποκατάστασι του κόσμου. Αυτή η ταπείνωσις μάς κάνει να λέμε ότι η σωτηρία εξαρτάται από τον Θεό και μόνο. Δεν είναι ιδιοκτησία μας η σωτηρία· μετέχουμε σε αυτήν. Δεν προσφέρουμε την σωτηρία· μαρτυρούμε γι' αυτήν. Δεν αποφασίζουμε ποιος θα σωθή· αυτό το αφήνουμε στην πρόνοια του Θεού. Η σωτηρία μας είναι μία αιώνια «φιλοξενία», στην οποία μάς έχει περιλάβει ο Θεός. Ο Θεός είναι ο "οικοδεσπότης" της σωτηρίας».
«The religious traditions of humankind, in their great diversity, are "journeys" or "pilgrimages" towards human fulfillment in search for the truth about our existence. Even though we may be "strangers" to each other, there are moments in which our paths intersect that call for "religious hospitality". Both our personal experiences today and historical moments in the past witness to the fact that such hospitality is possible and does take place in small ways. Extending such hospitality is dependant on a theology that is hospitable to the "other". [...] at the heart of the Christian faith lies an attitude of hospitality that embraces the "other" in their otherness. It is this spirit that needs to inspire the theology of religions in a world that needs healing and reconciliation [...] human limitations and limitations of language make it impossible for any community to have exhausted the mystery of the salvation God offers to humankind. All our theological reflections in the last analysis are limited by our own experience and cannot hope to deal with the scope of God's work of mending the world. It is this humility that enables us to say that salvation belongs to God, God only. We do not possess salvation; we participate in it. We do not offer salvation; we witness to it. We do not decide who would be saved; we leave it to the providence of God. For our own salvation is an everlasting "hospitality" that God has extended to us. It is God who is the "host" of salvation. 
ΙΔ.
       Παραδεχόμαστε, ότι «χαιρόμαστε μαζί για την ενότητα, αλλά και την διαφορότητά μας». Πώς μπορούμε να χαιρόμαστε για την αποξένωση των αιρετικών από την σωστική αλήθεια της Ορθοδοξίας;
        Λείπει, επίσης, οποιαδήποτε αναφορά στη μεταμόρφωση του κόσμου από την οπτική της Ορθοδόξου Εκκλησίας, μολονότι θέμα της Συνελεύσεως του Porto Alegre, ήταν «Θεέ, εν τη χάριτί σου, μεταμόρφωσον τον κόσμον».
Πηγή: Χρυστάλλα Καλογήρου, Η 9η Γενική Συνέλευση του Π.Σ.Ε.: Το μήνυμά της, Περιοδ. «ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΑΡΝΑΒΑΣ» (Κύπρος), σελ. 376-380 (μάλλον έτους 2006 η 2007).
«Αδελφοί και Αδελφές, χαίρετε εν Κυρίω. Μαζευτήκαμε στο Πόρτο Αλέγκρε της Βραζιλίας, ως αντιπρόσωποι των Εκκλησιών από όλες τις περιοχές του κόσμου... Έχουμε κληθεί εδώ για να συμμετάσχουμε σε μία a festa da vida, μια γιορτή της ζωής. Προσευχόμαστε, μελετάμε τις Γραφές, αγωνιζόμαστε και χαιρόμαστε μαζί για την ενότητα, αλλά και την διαφορότητά μας...».
(ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗΣ)
http://www.impantokratoros.gr/B46B3299.el.aspx 

Έβαλαν Ελληνόπουλα να προσκυνήσουν τον Αλλάχ

Γράφει ο Δημήτρης Παπαγεωργίου
Στο 79ο νηπιαγωγείο των Σεπολίων γιόρτασαν το μπαϊράμι...!


Η είδηση που μεταφέρουμε, μπορεί να κάνει τον κάθε έναν να βγει από τα ρούχα του. Έτσι όπως ακριβώς συνέβη στον αγανακτισμένο γονέα, ο οποίος μας την μετέφερε.

Στο 79ο νηπιαγωγείο της περιοχής των Σεπολίων, την ημέρα που οι μουσουλμάνοι κατέλαβαν τις πλατείες της Αττικής για να προσευχηθούν, οι δασκάλες αποφάσισαν να διδάξουν τους μικρούς μαθητές τι εστί μπαϊράμ.
Όχι, δεν κάνετε λάθος. Κάποιοι άνθρωποι επέλεξαν να μάθουν στα παιδιά ηλικίας τεσσάρων-πέντε ετών για το μπαϊράμ, δηλαδή τη μουσουλμανική γιορτή. Και αυτό γιατί ανάμεσα στα 30 συνολικά παιδάκια, τα τρία ήταν μουσουλμανόπαιδα. Έτσι, αντί για μάθημα, τα παιδάκια "μυήθηκαν" στη μουσουλμανική θρησκεία. Και σαν να μην έφτανε αυτό, κάποια στιγμή, εμφανίστηκαν στον παιδικό σταθμό οι γονείς των μουσουλμανόπαιδων, για να προσευχηθούν μαζί τους!
Όπως είναι φυσικό, τα παιδάκια αντιμετώπισαν το όλο περιστατικό σαν παιχνίδι και με δεδομένη την παιδική περιέργεια, έπεσαν και αυτά στο έδαφος και άρχισαν να προσκυνούν τον Αλλάχ, χωρίς κανείς να κάνει τίποτε για να τα εμποδίσει. Είναι σαφές ότι τέτοιου είδους γεγονότα είναι απαράδεκτα, ιδιαίτερα όταν οι γονείς δεν έχουν ενημερωθεί. Βέβαια, προκαλεί εντύπωση το πώς κάποιοι, οι οποίοι αγωνίζονται για να μην γίνονται... αγιασμοί στα σχολεία, δέχονται να πραγματοποιούνται δημόσιες μουσουλμανικές προσευχές. Αλλά αυτό είναι ένα άλλο ερώτημα. Όπως είναι περίεργο, το πώς μια κυβέρνηση που θέλει να καταργήσει τις εικόνες από τα δημόσια καταστήματα, αποδέχεται δημόσιες προσευχές στο κέντρο της Αθήνας. Είναι όμως η πρώτη φορά που έρχεται στην επιφάνεια ένα τέτοιο γεγονός στη χώρα μας και φυσικά, στο κλίμα των ημερών, είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό. Σε γειτονικές χώρες των Βαλκανίων όμως, ανάλογα συμβάντα είναι πολύ συνηθισμένα. Πρόσφατα κυκλοφόρησε βίντεο από τη γειτονική Αλβανία, όπου μια μουσουλμανική "φιλανθρωπική" οργάνωση, χωρίς να το γνωρίζουν οι γονείς, επισκεπτόταν σχολεία για να προσφέρει "δώρα" στα παιδιά. Τα "δώρα" όμως ήταν μαντίλες για τα κοριτσάκια και λευκά σκουφάκια του μουσουλμανικού τελετουργικού για τα αγόρια. Όχι απλά τους τα έδιναν, αλλά τα υποχρέωναν να τα φορέσουν, ενώ δίπλα οι "φιλάνθρωποι" έψελναν μουσουλμανικούς ύμνους. Και όλα αυτά, επαναλβάνουμε, δίχως τη συγκατάθεση και ούτε καν εν γνώσει των γονέων, οι οποίοι αιφνιάδονταν.
Αντίστοιχα περιστατικά είχαμε φυσικά και σε χώρες της Δυτικής Ευρώπης, ιδιαίτερα στην "πολυπολιτισμική" Βρετανία, όπου μουσουλμάνοι εκπαιδευτικοί, έκαναν ανοικτή προπαγάνδα στα αγγλάκια, προσπαθώντας να τα προσηλυτίσουν, χωρίς να τηρούν ούτε τα προσχήματα. Κλείνοντας, θα πρέπει να ρωτήσουμε εάν θα χαρακτηριστεί "ρατσιστής" ή "ξενόφοβος" κάποιος γονέας, ο οποίος μαθαίνοντας τέτοια πράγματα, θα πάει να πιάσει αυτούς που επιτρέπουν να υφίστανται τέτοια πράγματα τα παιδιά του και τους κάνει μαύρους στο ξύλο! Θα φταίει;

Από "ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΚΟΣΜΟ"

Καλή τύχη Ελλάδα!

Του Σάββα Καλεντερίδη

Εισαγωγή
Ο ελλαδικός χώρος, δηλαδή ο χώρος στον οποίο επεκτείνεται η επικράτεια της Ελλάδας και της Κύπρου, αν θεωρηθεί ως ενιαίο σύνολο, συμπεριλαμβανομένου και του θαλάσσιου χώρου... που περικλείει την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη των δυο χωρών, μπορεί, χωρίς αμφιβολία να λάβει τον τίτλο μιας από τις πιο σπουδαίες περιοχές, από γεωπολιτικής άποψης και αξίας, περιοχές του πλανήτη.
Όποιος κατέχει την ευρύτατη αυτή περιοχή, ελέγχει τους θαλάσσιους άξονες και τη θαλάσσια κυκλοφορία προς τον Εύξεινο Πόντο και το Σουέζ, αλλά και τον κόλπο των Αδάνων, στον οποίο καταλήγουν σημαντικοί αγωγοί μεταφοράς αργού πετρελαίου από τον Καύκασο και το Ιράκ.

Η γεωπολιτική αξία της περιοχής αυξάνεται ακόμα περισσότερο, αν επαληθευθούν δημοσιεύματα που φέρουν την περιοχή αυτή να διαθέτει υποθαλάσσια αποθέματα φυσικού αερίου και πετρελαίου, που ξεπερνούν κατά πολύ το ένα τρισεκατομμύριο δολάρια, με το οποίο, σημειωτέον, μηδενίζεται το δυσβάστακτο ελληνικό χρέος και Ελλάδα και Κύπρος μετατρέπονται σε πλούσιες από κάθε άποψη χώρες.
Οι Έλληνες έχουμε συγκροτήσει τοπική συνείδηση, με βάση την ιστορία και τον πολιτισμό της περιοχής από την οποία καταγόμαστε και εθνική συνείδηση κυρίως με βάση την μακρόχρονη ιστορία και τον πολιτισμό του ελληνικού έθνους. Και η συνείδηση αυτή, που έχει πάρει τα συγκεκριμένα σύγχρονα χαρακτηριστικά, σφυρηλατήθηκε κυρίως τα τελευταία διακόσια χρόνια, δηλαδή με την ίδρυση του ελλαδικού κράτους, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι στις προηγούμενες ιστορικές περιόδους, οι Έλληνες δεν είχαν ελληνική συνείδηση, όπως υποστηρίζουν διάφοροι ιστορικοί συγκεκριμένης 'σχολής' σκέψης. Μπορούμε δε να ισχυριστούμε ότι η εθνική συνείδηση ήταν ο κύριος παράγοντας που κινητοποίησε τους Έλληνες για να συμμετέχουν στους εθνικούς αγώνες, που οδήγησαν στη δημιουργία του ελληνικού και του κυπριακού κράτους.
Στο σημείωμα που ακολουθεί, θα προσπαθήσουμε να εξετάσουμε συνοπτικά τους βασικούς σταθμούς που έκριναν την τύχη του αιγαιακού χώρου, τους παράγοντες που την επηρέασαν και το ρόλο που μπορεί να παίξει ο ελληνικός λαός, για να προλάβει δυσάρεστες εξελίξεις στο θέμα της συν-εκμετάλλευσης και της κυριαρχίας αυτού του χώρου.


Από τη γεώτρηση στον Πρίνο, στο Πολυτεχνείο και την Εισβολή
Τις αρχές της δεκαετίας του '70 η τότε κυβέρνηση προχώρησε στην εκμετάλλευση του πετρελαϊκού κοιτάσματος στην τοποθεσία Πρίνος, στη θαλάσσια περιοχή μεταξύ Καρβάλης και Θάσου. Δεν είναι γνωστές οι συνθήκες κάτω από τις οποίες η τότε κυβέρνηση των Συνταγματαρχών, που κατέλαβε την εξουσία με την έγκριση των ΗΠΑ, προχώρησε σε αυτήν την κίνηση και αν αυτό προκάλεσε την αντίδραση της Ουάσιγκτον.
Πάντως, μετά από αυτό ακολούθησε η ανατροπή της κυβέρνησης που επιχείρησε την εξόρυξη του πετρελαίου, μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, για να αναλάβει τα ηνία της χώρας ο ταξίαρχος Ιωαννίδης, με πολιτικές και αναλυτικές ικανότητες που τον καθιστούσαν απόλυτο ενεργούμενο των ΗΠΑ και του Εβραϊκού παράγοντα, που δια του Χένρι Κίσινγκερ -αμφότεροι- σχεδίασαν και προκάλεσαν το προδοτικό πραξικόπημα και την επακολουθήσασα τουρκική εισβολή στην Κύπρο, τον Ιούλιο του 1974.
Τον Αύγουστο του 1974, και ενώ οι Τούρκοι κατείχαν το 7,5% του κυπριακού εδάφους, ένα προγεφύρωμα που στην ουσία ο κυπριακός λαός και η εθνοφρουρά ήταν σε θέση να εξαλείψουν ανά πάσα στιγμή, διεξάγεται ο Αττίλας 2, τον οποίο η κυβέρνηση εθνικής ενότητας του Κωνσταντίνου Καραμανλή παρακολούθησε κυριολεκτικά ως απλός θεατής, να καταλαμβάνει το υπόλοιπο 30% του μαρτυρικού νησιού, προκαλώντας το θάνατο χιλιάδων Ελλήνων και στέλνοντας στην προσφυγιά 220 χιλιάδες Έλληνες.
Με την εισβολή και κατοχή, ο έλεγχος στο μαρτυρικό νησί πέρναγε στην κυριολεξία στα χέρια του διεθνή παράγοντα, ο οποίος θα έχει και τον κύριο ρόλο και μερίδιο, εκτός των άλλων, και στο θέμα της εκμετάλλευσης των τεράστιων κοιτασμάτων φυσικού αερίου και πετρελαίου που βρίσκονται υποθαλασσίως στην ΑΟΖ της Κύπρου.


Η αποχώρηση της Ελλάδος από το ΝΑΤΟ και ο επιχειρησιακός έλεγχος του Αιγαίου
Αμέσως μετά την 'ολοκλήρωση' της εισβολής, η κυβέρνηση εθνικής ενότητας, του Κωνσταντίνου Καραμανλή, προβαίνει σε μια εντελώς ακατανόητη ενέργεια και αποφασίζει την έξοδο της Ελλάδος από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, με βάση το σκεπτικό ότι η Ατλαντική Συμμαχία δεν απέτρεψε την εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο. Το σκεπτικό αυτό, όμως, δεν στέκει, αφού η Τουρκία, μέλος του ΝΑΤΟ, επιτέθηκε στην Κύπρο, δηλαδή σε μια χώρα που δεν ανήκε στο ΝΑΤΟ. Άρα, ειδικά στο ζήτημα αυτό, το ΝΑΤΟ ήταν 'αθώο', γι' αυτό και χαρακτηρίζουμε παραπάνω την ενέργεια αυτή ως 'εντελώς ακατανόητη'.
Αποτέλεσμα;
Μέχρι τότε η Ελλάδα, ως μέλος του στρατιωτικού σκέλους του ΝΑΤΟ, είχε τον επιχειρησιακό έλεγχο του Αιγαίου, γεγονός που ισχυροποιούσε την εθνική μας κυριαρχία στον εν λόγω χώρο. Με την έξοδο της Ελλάδος από το στρατιωτικό σκέλος, για ακατανόητους λόγους, άνοιξε στην κυριολεξία ο 'ασκός του Αιόλου' σε αυτό το χώρο που αποτελεί το διαχρονικό πνεύμονα του Ελληνισμού.
Ενώ η Ελλάδα προχωρεί σε αυτήν την εντελώς ακατανόητη ενέργεια, η Τουρκία, δια του ο τότε υπουργού Εξωτερικών, Ιχσάν Σαμπρί Τσαγλαγιανγκίλ, χαρακτηρίζει για πρώτη φορά δημόσια ως "απαράδεκτη" την επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων στο Αιγαίο, του οποίου πλέον η Αθήνα δεν έχει τον (νατοϊκό) επιχειρησιακό έλεγχο.


Από το Πρωτόκολλο της Βέρνης, στο Casus Belli και στο Μάρτη του '87
Αμέσως μετά αρχίζει η Τουρκία το χορό των έμπρακτων διεκδικήσεων στο Αιγαίο, που οδηγεί στην υπογραφή του Πρωτοκόλλου της Βέρνης, το 1977, από τους Καραμανλή-Ντεμιρέλ, με το οποίο οι δυο χώρες δεσμευόντουσαν να απέχουν από 'προκλητικές ενέργειες' σε συγκεκριμένες περιοχές στο Αιγαίο.
Το 1982, ακριβώς μετά την υπερψήφιση της Διεθνούς Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας, που ισχυροποιεί το δικαίμωα της Ελλάδος να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 ν.μ., και ενώ η Ελλάδα έχει επανέλθει στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, με επαχθείς όρους και χωρίς να της έχει δοθεί και πάλι ο επιχειρησιακός έλεγχος του Αιγαίου, η Άγκυρα δηλώνει επίσημα για πρώτη φορά πως θεωρεί αιτία πολέμου (Casus Belli) την επέκταση των χωρικών υδάτων από τα έξι στα δώδεκα ναυτικά μίλια από πλευράς της Ελλάδος. Έκτοτε, αυτό παραμένει αμετακίνητη «στρατηγική θέση» της Άγκυρας, που έχει υπογραμμιστεί και επικυρωθεί με αποφάσεις του τουρκικού Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας και της τουρκικής Εθνοσυνέλευσης.
Να σημειωθεί ότι η συγκεκριμένη ενέργεια της Άγκυρας έρχεται σε μια στιγμή που βρίσκεται σε εξέλιξη σειρά κομματικών επιλογών της ελληνικής κυβέρνησης, ως αποτέλεσμα των οποίων η ελληνική Πολεμική Αεροπορία, που μέχρι τότε είχε τον ΑΠΟΛΥΤΟ ΑΕΡΟΠΟΡΙΚΟ ΕΛΕΓΧΟ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ, αποδυναμώνεται σε τέτοιο βαθμό, σταδιακά, μέχρι να ολοκληρωθεί ο απόλυτος κομματικός έλεγχος της Πολεμικής Αεροπορίας, που σε κάποιο βαθμό αδυνατεί να κυριαρχήσει στον εναέριο χώρο του Αιγαίου. Αυτό έχει ως συνέπεια την αντικειμενική αδυναμία αποτελεσματικής αντιμετώπισης των 'τουρκικών' σχεδιασμών και προκλήσεων στο Αιγαίο.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες, η Ελλάδα παρα-σύρεται στην Κρίση του Μάρτη του 1987, η οποία, παρά το φαινομενικά αποτελεσματικό χειρισμό της κρίσης σε επιχειρησιακό επίπεδο, 'τελειώνεται' με μια δήλωση της ελληνικής κυβέρνησης που στην ουσία 'γκριζάρει' ολόκληρο το Αιγαίο. Η ΈΝΤΑΣΗ ΚΑΙ Η ΚΡΊΣΗ ΣΤΟ Αιγαίο, στο πολιτικό επίπεδο έληξε με την δημόσια δήλωση-δέσμευση της Ελληνικής Κυβέρνησης, ότι δεν προτίθεται να διενεργήσει υποθαλάσσιες έρευνες στο Αιγαίο, όπως ευφυώς, οφείλουμε να ομολογήσουμε, είχε απαιτήσει ο Τουργκούτ Οζάλ.
Όμως η δήλωση της Κυβέρνησης, πρακτικά, «ακύρωσε» το Πρωτόκολλο της Βέρνης του 1976, μεταξύ των δυο χωρών, που καθόριζε συγκεκριμένες περιοχές αποφυγής 'προκλητικών ενεργειών' εκατέρωθεν, ενώ η δήλωση της ελληνικής κυβέρνησης, το Μάρτη του 1987, αναφερόμενη στο Αιγαίο, αφορά πλέον σε όλες τις περιοχές του.


Από την εφαρμογή της Σύμβασης για το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας στη Μαδρίτη
Τον Νοέμβριο του 1994 η Ελλάδα ισχυροποιεί τη θέση της στο θέμα της επέκτασης των χωρικών υδάτων στα 12 ν.μ, η οποία, παρεμπιπτόντως, αν γίνει, λύνονται ως δια μαγείας όλα τα ελληνοτουρκικά προβλήματα και κλείνονται ερμητικά όλα τα 'παράθυρα' που χρησιμοποιεί η Τουρκία για να προβάλλει τις απαράδεκτες διεκδικήσεις της στο Αιγαίο. Τότε η Ελλάδα αποκτά και επίσημα με βάση το γραπτό πλέον διεθνές δίκαιο το δικαίωμα να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 ν.μ., αφού τίθεται σε εφαρμογή η σχετική Συμφωνία για την εφαρμογή του Τμήματος ΧΙ της Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας (Νέα Υόρκη, 29/7/1994) ν. 2321/1995 (ΦΕΚ Α/136/1995).
Η Τουρκία από την πλευρά της, για να αποκλείσει το ενδεχόμενο της επέκτασης, προετοιμάζεται στην ουσία για εφαρμογή του διακηρυγμένου Casus Belli, ενώ ταυτόχρονα ο επιτετραμμένος των ΗΠΑ στην Αθήνα πιέζει αφόρητα τον πρωθυπουργό Ανδρέα Παπανδρέου να δηλώσει ότι η Ελλάδα δεν θα κάνει χρήση του δικαιώματος αυτού. Τελικά, τη δήλωση κάνει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Ευάγγελος Βενιζέλος, ο οποίος δηλώνει ότι η Ελλάδα δεν θα προβεί σε επέκταση, διατηρεί όμως το δικαίωμα αυτό για το μέλλον, δικαίωμα το οποίο δεν έχει χρησιμοποιήσει μέχρι σήμερα, Νοέμβριο του 2010.


Μαδρίτη 1997: Η Ελλάδα αυτοκτονεί
Το 1996, η κυβέρνηση Σημίτη έρχεται αντιμέτωπη με μια κρίση Made in USA. Μηχανισμοί της Ουάσιγκτον κινητοποιούν πρόσωπα και μηχανισμούς σε Άγκυρα και Αθήνα και προκαλούν την Κρίση των Ιμίων, μια κρίση στην οποία επιχειρείται να συρθεί η Ελλάδα στο χείλος μιας πολεμικής σύγκρουσης με την Τουρκία, υπό το φόβο της οποίας θα κληθεί να υποχωρήσει, με καταστροφικά αποτελέσματα για το ζήτημα της κυριαρχίας της στο Αιγαίο. Η κρίση εξελίσσεται και ενώ η Ελλάδα έχει τη δυνατότητα να βυθίσει το σύνολο των πολεμικών σκαφών του τουρκικού στόλου που βρίσκονται στην περιοχή των Ιμίων και το Δ' Σώμα Στρατού τη Θράκη έχει τον απόλυτο έλεγχο των κινήσεων, η κυβέρνηση Σημίτη υποχωρεί και στην ουσία παραιτείται της κυριαρχίας ελληνικού εδάφους στα Ίμια, ενώ ταυτόχρονα με την πράξη της αυτή γκριζάρει ακόμα περισσότερο ολόκληρο το Αιγαίο.
Ενώ ο πρωθυπουργός Σημίτης ευχαριστεί τους Αμερικανούς γιατί με τη μεσολάβησή τους απέτρεψαν τον πόλεμο μεταξύ Ελλάδος-Τουρκίας, ένα χρόνο μετά, 'επισφραγίζει' το ολίσθημα των Ιμίων με την Διακήρυξη της Μαδρίτης, όπου η Ελλάδα αναγνωρίζει «νόμιμα ζωτικά συμφέροντα της Τουρκίας στο Αιγαίο», νομιμοποιώντας στην ουσία το Casus Belli της Άγκυρας. Να σημειώσουμε ότι είναι σε όλους γνωστό, προφανώς εκτός από εκείνους που συνυπέγραψαν την εν λόγω διακήρυξη, ότι όταν έχεις ζωτικά συμφέροντα, αναγνωρισμένα και από τον 'άλλον', νομιμοποιείσαι να τα υπερασπιστείς ακόμα και με πόλεμο. Δηλαδή, με άλλα λόγια, η ίδια η Ελλάδα νομιμοποίησε στην ουσία το Casus Belli της Άγκυρας.
Παρεμπιπτόντως, όταν την ίδια μέρα, στη Μαδρίτη, ρωτήθηκε, από κάποιον φίλο που ήταν παρών, ο αείμνηστος Γιάννος Κρανιδιώτης γι' αυτό το εθνικό ολίσθημα, είπε ότι 'μας πίεσε αφόρητα η Ολμπράιτ', η οποία, πρέπει να ομολογήσουμε, όντως αποδείχτηκε συνεπής συνεχιστής της αποστολής που είχε αναλάβει από τη δεκαετία του '70 ο Χένρυ Κίσσιγκερ.


Η περιπέτεια των «Διερευνητικών Επαφών»
Ενώ σταδιακά αποψιλώνεται και αποδυναμώνεται η κυριαρχία της Ελλάδος στο Αιγάιο, υπό την υψηλή εποπτεία της Ουάσιγκτον, ακολουθεί η υιοθέτηση της πρακτικής των «Διερευνητικών Επαφών Ελλάδος-Τουρκίας» και το καταστροφικό Σχέδιο Αννάν, που εκπορεύτηκε και εκπονήθηκε από τους ίδιους κύκλους και το οποίο, παρότι αποδέχτηκε και στήριξε η πλειοψηφία των πολιτικών παραγόντων σε Κύπρο και Ελλάδα, είχε τη γενναιότητα και τη σοφία να απορρίψει ο κυπριακός λαός, που έτυχε να έχει για μπροστάρη τον Τάσο Παπαδόπουλο, που είχε την έστω και άτυπη στήριξη του διδύμου Καραμαν λή-Μολυβιάτη.
Επανερχόμενοι στις διερευνητικές επαφές, να σημειώσουμε ότι αυτές διανύουν ήδη τον 46ο κύκλο, εμπεδώνοντας προφανώς στην ελληνική αλλά και στη διεθνή κοινή γνώμη ότι όλο και κάποια βάση θα έχουν οι τουρκικές διεκδικήσεις στο Αιγαίο, αφού η Ελλάδα δέχεται να στροβιλίζεται στους κύκλους των διερευνητικών επαφών, ενώ η Τουρκία συνεχίζει ταυτόχρονα να διακηρύσσει ότι θα θεωρήσει ως αιτία πολέμου ακόμα και την επέκταση πάνω από τα έξι μίλια στο Ιόνιο Πέλαγος, ενώ η Άγκυρα διεκδικεί ακόμα και τη Γαύδο σε διαδικασίες του ΝΑΤΟ και ενώ συνεχίζονται με αμείωτο ρυθμό οι αέναοι κύκλοι των παραβιάσεων του εθνικού εναέριου χώρου της Ελλάδος από την τουρκική πολεμική αεροπορία και οι 'κρουαζιέρες' του τουρκικού πολεμικού ναυτικού σε Μύκονο και Ραφήνα.


Πλησιάζοντας στο «Δια ταύτα:»
Η πορεία της εκμετάλλευσης των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων παγκοσμίως, επιβάλλει το άνοιγμα καινούργιων 'κύκλων' στο θέμα αυτό. Με άλλα λόγια, έρχεται η σειρά των κοιτασμάτων της ΝΑ Μεσογείου, της Κρήτης-Λυβικού Πελάγους και του Αιγαίου, με τον Ελληνισμό να βρίσκεται σε κατάσταση αντικειμενικής αδυναμίας να διεκδικήσει αυτό που ιστορικά και νόμιμα, με βάση το διεθνές δίκαιο, του ανήκει στο θέμα αυτό. Βρίσκεται σε αντικειμενική αδυναμία να διεκδικήσει το δικαίωμά του να εκμεταλλευτεί τον υποθαλάσσιο πλούτο που βρίσκεται στην ελλαδική και κυπριακή επικράτεια, ως αποτέλεσμα της καλοσχεδιασμένης παρέμβασης του διεθνούς παράγοντα εδώ και δεκαετίες.
Η αναφερόμενη αντικειμενική αδυναμία έγκειται στο γεγονός ότι η Κύπρος είναι δέσμια του Αττίλα και όσων τον προκάλεσαν, με ό,τι αυτό συνεπάγεται και η Ελλάδα με αποψιλωμένη κυριαρχία σε εκτεταμένες περιοχές του ελλαδικού χώρου και υπό το φάσμα της απειλής της χρεοκοπίας και του Μνημονίου, που όπως δήλωσε με τον πιο επίσημο τρόπο ο πρωθυπουργός κ. Γ. Παπανδρέου, δεν μας επιτρέπει να ασκήσουμε ελεύθερα την εθνική μας κυριαρχία. Και όλα αυτά συμβαίνουν με ένα πολιτικό σύστημα σκοπίμως και τεχνηέντως κατακερματισμένο και έναν λαό που βομβαρδίζεται από τα πυρά των ΜΜΕ, που ασκούν στην ουσία ένα ψυχολογικό πόλεμο εναντίον του, ένας πόλεμος που κορυφώθηκε με την απειλή της χρεοκοπίας.
Αξίζει να σημειώσουμε ότι προηγήθηκε η απόπειρα του Καραμανλή να 'βάλει' στο παιχνίδι και τον ρωσικό παράγοντα, το 2007, για να ακολουθήσει η 'αποκάλυψη' του υπαρκτού σκανδάλου τον ομολόγων, οι πυρκαγιές, η αποκάλυψη του 'σκανδάλου' Ζαχόπολου, η αποκάλυψη του σκανδάλου του Βατοπεδίου κλπ. Η αναφορά μας αυτή δεν γίνεται για να επιδαψιλεύσουμε δάφνες στον Κ. Καραμανλή. Αυτό το κάνει ο ελληνικός λαός όταν κληθεί σε εκλογικές αναμετρήσεις, αλλά και η ίδια η ιστορία. Αναφερόμαστε στο θέμα για να τονίσουμε την εμπλοκή του διεθνούς παράγοντα, ο οποίος δεν ενοχλείται από αντίστοιχες κινήσεις της Τουρκίας, που έχει ήδη έναν αγωγό με τη Ρωσία, έχει υπογράψει συμφωνία για κατασκευή ρωσικού πυρηνικού αντιδραστήρα στη Μερσίνα και σχεδιάζει την κατασκευή δεύτερου ρωσο-τουρκικού αγωγού. Αυτό μας επιτρέπει να συμπεράνουμε ότι οι ΗΠΑ, που δεν ενοχλούνται από την εκτεταμένη ενεργειακή και οικονομική συνεργασία της Τουρκίας με τη Ρωσία, ενοχλούνται με την εμπλοκή του ρωσικού παράγοντα στα ενεργειακά και οικονομικά της Ελλάδος, όχι μόνο λόγω του Nabucco αλλά και γιατί προφανώς θεωρούν ότι η οικονομική και γεωπολιτική εμπλοκή της Ρωσίας στα ελληνικά πράγματα, είναι δυνατόν να περιπλέξει τα πράγματα και να θέσει σε κίνδυνο τον αμερικανικό σχεδιασμό στο Αιγαίο.
Βρισκόμαστε στο Φθινόπωρο του 2010, και όπως προαναφέραμε, το ζητούμενο για το θέμα μας είναι το πώς θα εξουδετερωθεί πλήρως ο παράγοντας Ελλάδα και Ελληνισμός, για να μην είναι σε θέση να διεκδικήσει τα δικαιώματά του στο ζήτημα της εκμετάλλευσης των κοιτασμάτων στην περιοχή ΝΑ Μεσόγειος-Κρήτη-Λυβικό Πέλαγος-Αιγαίο.
Είναι κοινά παραδεκτό ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε ασφυκτικό κλοιό και κατά την άποψή μας εκείνο που επιδιώκεται από το διεθνή παράγοντα είναι ο πλήρης έλεγχος του πολιτικού συστήματος και η ολοκληρωτική εξουδετέρωση ακόμα και της εκδήλωσης διάθεσης του ελληνικού λαού να διεκδικήσει το δικαίωμα διαχείρισης του εθνικού πλούτου. Για έλεγχο των ΜΜΕ δεν μιλάμε, γιατί αυτός ούτως ή άλλως είναι δεδομένος.
Θα προσπαθήσουμε να μιλήσουμε για το ρόλο που μπορεί να παίξει ο ελληνικός λαός.
Ο ελληνικός λαός, αφού υπέστη μήνες τώρα το ανηλεές σφυροκόπημα αυτού του ιδιότυπου ψυχολογικού πολέμου που δέχεται από τα ΜΜΕ από τις δημόσιες συχνότητες, που, παρεμπιπτόντως, θεωρούνται εθνική περιουσία και δημόσιο αγαθό, υπό την πίεση της χρεοκοπίας, της Τουρκίας, των Σκοπίων, της Αλβανίας και των εκατομμυρίων λαθρομεταναστών, που για έναν εξαιρετικά περίεργο λόγο δεν επιλέγουν τη Βουλγαρία, που ανήκει και αυτή στην Ε.Ε., αλλά αποκλειστικά και μόνον την Ελλάδα, φαίνεται αδύναμος να αντιληφθεί τί πραγματικά 'παίζεται', με τα κόμματα να αδυνατούν να τον κινητοποιήσουν, για τους λόγους που λίγο-πολύ προαναφέρθηκαν.
Η κυβέρνηση, που φέρει την ευθύνη της διακυβέρνησης της χώρας, υπό το βάρος των τεράστωιν οικονομικών προβλημάτων που καλείται να διαχειριστεί και με τους περιορισμούς που θέτει το Μνημόνιο, έχει περιορισμένες δυνατότητες να αντιδράσει και να συσπειρώσει τον κόσμο γύρω της. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης, που μπορούν εν δυνάμει να αντιδράσουν και συσπειρώσουν γύρω τους κόσμο, δέχονται ασφυκτικές πιέσεις από πολιτικούς παράγοντες που δρουν διαλυτικά και αποσταθεροποιητικά στο εσωτερικό τους και από κόμματα που φυτρώνουν στην κυριολεξία σαν μανιτάρια δεξιά και αριστερά.
Με άλλα λόγια, ο ελληνικός λαός, στην ουσία είναι αποκλεισμένος από τις εξελίξεις και δεν ερωτάται καν για τις σοβαρότατες αποφάσεις που πρόκειται να ληφθούν. Και όλα αυτά γιατί το πολιτικό σύστημα και κυρίως τα κόμματα, αποκομμένα από το λαό, έχουν καταντήσει να είναι μηχανισμοί που καταναλώνουν και κατατρώγουν αδηφάγα τα τεράστια κονδύλια της χρηματοδότησής τους από τον κρατικό κορβανά, χωρίς να τον εκπροσωπούν και χωρίς να εκφράζουν πλέον την αυθεντική λαϊκή βούληση.


(Ελπίζουμε όχι τραγικός) Επίλογος
Ενώ η κατάσταση έχει έτσι όπως προσπαθήσαμε να περιγράψουμε στο σημείωμα αυτό, ακούμε, μαθαίνουμε και διαισθανόμαστε ότι το επόμενο διάστημα θα επιχειρηθεί να επιτευχθεί ενός είδους «εθνική συνεννόηση» για τα σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζει ο τόπος, στα οποία θα συμπεριλαμβάνεται και το θέμα της συν-εκμετάλλευσης του Αιγαίου.
Το πολιτικό σύστημα και ο πολιτικός κόσμος, που έδωσε εξετάσεις και απέτυχε και το 1919-1922, και το 1944-1949, και το 1960-1967, και το 1974-1981 και το 1981-1996 και το 1996-2010, κατά πάσα πιθανότητα θα κληθεί να λάβει σοβαρότατες αποφάσεις για την επιβίωση της Πατρίδας και του Ελληνισμού. Και όλα αυτά ερήμην του ελληνικού λαού.
Και αυτό δεν συμβαίνει μόνο τώρα. Σε όλες τις προηγούμενες περιόδους, ο ελληνικός λαός, αντί να είναι ο ίδιος ο παράγοντας που ρυθμίζει τις εξελίξεις, πάντα επ' ωφελεία των συμφερόντων του Έθνους και της Πατρίδος, χρησιμοποιήθηκε από κόμματα, κλίκες και σκοτεινά συμφέροντα ως άλλοθι και σύρθηκε σε καταστροφικές για τη χώρα εσωτερικές αντιπαραθέσεις και διχασμούς.
Αν αναρωτηθούμε για πιο λόγο δεν διεκδικεί ο ελληνικός λαός το ρόλο που του ανήκει στις εξελίξεις, ενώ όταν καλείται να αγωνιστεί και να προσφέρει το αίμα του, δηλώνει πάντοτε παρών, θα διαπιστώσουμε ότι ο ελληνικός λαός, ενώ διαθέτει συγκροτημένη εθνική συνείδηση που τρέφει έναν απαράμιλλο πατριωτισμό, δεν διαθέτει γεωπολιτική συνείδηση, που θα του επέτρεπε να διεκδικεί και έχει ρόλο στις μεγάλες αποφάσεις και θα έβαζε φρένο στον αυθορμητισμό του, που αποτέλεσε πηγή τεράστιων κακών στο παρελθόν.
Πιστεύουμε λοιπόν ότι ο ελληνικός λαός ήταν εύκολο θύμα και έπεσε στις παγίδες που στήθηκαν τις προηγούμενες περιόδους για να εξυπηρετήσουν τα γεωπολιτικά συμφέροντα του διεθνή παράγοντα κάθε φορά. Και στις παγίδες αυτές παρασύρθηκε και έπεσε ο ελληνικός λαός γιατί δεν είχε την γεωπολιτική συνείδηση που επιβάλλεται να έχει κάθε φορά, με βάση πάντα τη θέση της Ελλάδος και της Κύπρου στο χάρτη των γεωπολιτικών συμφερόντων.
Η περίοδος που διανύουμε και η κατάσταση είναι εξαιρετικά κρίσιμη για την επιβίωση της Πατρίδας και του Ελληνισμού.
Αν η κυοφορούμενη συν-εκμετάλλευση του υποθαλάσσιου πλούτου, που 'μαγειρεύεται' γίνει υπό όρους που δεν εξασφαλίζουν το μερίδιο που δικαιούται η Ελλάδα και επιβάλλουν τα κυριαρχικά μας δικαιώματα στο Αιγαίο, η χώρα και ο ελληνισμός οδηγείται στην ολοκληρωτική καταστροφή.
Επειδή ακούγονται διάφορα, μια που ασκείται μυστική διπλωματία στο θέμα, αν εκτός από τις περιοχές που γειτνιάζουν με τις μικρασιατικές ακτές, η Ελλάδα αναγνωρίσει δικαιώματα νομής στην Τουρκία και σε περιοχές που βρίσκονται δυτικά των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου και επειδή η νομή συνιστά και ιδιοκτησία-κυριαρχία, υπάρχει ο κίνδυνος μετά τη συνεκμετάλλευση να μιλάμε πλέον για συγκυριαρχία σε περιοχές στις οποίες η Τουρκία πριν μερικές δεκαετίες δεν είχε κανένα απολύτως δικαίωμα.
Όλα δείχνουν ότι βρισκόμαστε στο «Δια ταύτα:»
Ο πολιτικός κόσμος και το πολιτικό σύστημα έχουν τα χαρακτηριστικά που όλοι γνωρίζουμε.
Επειδή συνεχίζουμε να θεωρούμε ότι ο ελληνικός λαός διαθέτει ανεξάντλητες δυνάμεις, ελπίζουμε τη φορά αυτή, με πυξίδα τις πικρές εμπειρίες του παρελθόντος, που παρασύρθηκε σε αδελφοκτόνες συγκρούσεις, εξυπηρετώντας άθελά του τα συμφέροντα των ξένων, να αντλήσει μαθήματα από το παρελθόν και να βρει τη δύναμη και τη σοφία που απαιτούν η περιστάσεις και η ιστορική συγκυρία, για να επιβάλλει τη δική του βούληση στις αποφάσεις που θα κληθούν να λάβουν οι πολιτικοί δρώντες, οι οποίοι μέχρι σήμερα έκαναν ό,τι είναι δυνατόν για να μην δικαιούνται της εμπιστοσύνης μας.
Ας ελπίσουμε, λοιπόν, την καλύτερη λύση στα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα και κυρίως σε αυτό της συν-εκμετάλλευσης του Αιγαίου, να βρει -πάντα στα πλαίσια του Συντάγματος και της λειτουργίας του δημοκρατικού πολιτεύματος- τον προσφορότερο τρόπο για τα συμφέροντα του Έθνους και της Πατρίδας και να τη δώσει ο κυρίαρχος λαός.

Καλή τύχη Ελλάδα!

Μόνο στην Ελλάδα θα μπορούσε να δοθεί η απάντηση αυτή




Ο μεγάλος Γερμανός συγγραφέας Έρχαρτ Κέστνερ έκανε την εξής εξομολόγηση.: «Στα 1952 πήγα για πρώτη φορά μετά το πόλεμο, στην Αθήνα.
Η γερμανική πρεσβεία, όταν άκουσε πως είχα πρόθεση να πάω και στην Κρήτη, μου συνέστησε, επειδή ήταν πολύ νωρίς ακόμα και οι πληγές από τη γερμανική κατοχή ανεπούλωτες, να λέω πως είμαι Ελβετός. Αλλά εγώ τους ήξερα τους Κρήτες. Από την πρώτη στιγμή είπα πως ήμουν Γερμανός και όχι μόνο δεν κακόπαθα, αλλά ξανάζησα παντού όπου πέρασα τη θρυλική κρητική φιλοξενία. Ένα σούρουπο, καθώς ο ήλιος βασίλευε, πλησίασα το γερμανικό νεκροταφείο, έρημο με μόνο σύντροφο τις τελευταίες ηλιαχτίδες. Έκανα όμως λάθος. Υπήρχε εκεί και μια ζωντανή ψυχή, ήταν μια μαυροφορεμένη γυναίκα. Με μεγάλη μου έκπληξη την είδα ν' ανάβει κεριά στους τάφους των Γερμανών νεκρών του πολέμου και να πηγαίνει μεθοδικά από μνήμα σε μνήμα. Την πλησίασα και τη ρώτησα: Είστε από εδώ; Μάλιστα, μου απάντησε εκείνη. Και τότε γιατί το κάνετε αυτό; Την ρώτησα με απορία. Οι άνθρωποι αυτοί σκότωσαν τους Κρητικούς». Και συνεχίζει να γράφει ο Κέστνερ: «Η απάντηση που πήρα, μόνο στην Ελλάδα θα μπορούσε να δοθεί»!

«Παιδί μου», απάντησε τότε η γυναίκα, «από τη προφορά σου φαίνεσαι ξένος και δεν θα γνωρίζεις τι συνέβη εδώ στα 41 με 44. Ο άντρας μου σκοτώθηκε στη μάχη της Κρήτης κι έμεινα με το μονάκριβο γιο μου. Μου τον πήραν οι Γερμανοί όμηρο στα 1943 και πέθανε σε στρατόπεδο συγκεντρώσεως, στο Σαξενχάουζεν. Δεν ξέρω πού είναι θαμμένο το παιδί μου. Ξέρω όμως πως όλα τούτα ήταν τα παιδιά μιας κάποιας μάνας, σαν κι εμένα. Κι ανάβω ένα κερί στη μνήμη τους, επειδή οι μάνες τους δεν μπορούν να 'ρθουν εδώ κάτω. Σίγουρα μια άλλη μάνα θα ανάβει το καντήλι στη μνήμη του γιού μου»...
Σωστά έγραψε ο Γερμανός, ότι «Μόνο στην Ελλάδα θα μπορούσε να δοθεί η απάντηση αυτή». Λέμε εμείς. Ναι, στην Ελλάδα την ταλαιπωρημένη και απ' όλους αδικημένη.
ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ
Σωτήρα Αμμοχώστου
Ο Γερμανός είπε και παραδέχτηκε μια μεγάλη αλήθεια. Μέσα σε λίγες λέξεις περιέγραψε την Ελληνική Ψυχή. Αυτός είναι ο ΕΛΛΗΝΑΣ σε αντίθεση με τους σημερινούς έλληνες που αποτελούν κακέκτυπα και στρεβλά αντίγραφά των. Αυτά πιστεύει και αυτά κουβαλάει αιώνες και χρόνια μέσα στην μαυρισμένη από την αδικία και το βαρβαρικό μίσος, ψυχή του. Γι' αυτό και ο Θεός πονάει μαζί του και πορεύεται μαζί του και τον σκεπάζει και τον παρηγορεί και τον ανταμείβει όπως Εκείνος ξέρει.

Ο Θεός μαζί μας.