Σελίδες

Τρίτη 14 Δεκεμβρίου 2010

ΤΑ ΑΜΦΙΑ ΤΩΝ OΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΛΗΡΙΚΩΝ ΚΑΙ ΤΙ ΣΥΜΒΟΛΙΖΟΥΝ.

Τα άμφια των Κληρικών

πηγή:http://www.faneromenihol.gr

Η θεολογική σημασία των αμφίων, η οποία υπαγόρευσε τη χρήση τους, είναι ότι ο Λειτουργός δεν τελεί αφ' εαυτού τα μυστήρια, αλλά δυνάμει Χριστού και της Ιεροσύνης της Εκκλησίας, την οποία κατέχει δια της χειροτονίας «εν Πνεύματι Αγίω», «ενδεδυμένος την της ιερατείας χάριν».
Διατηρούν κατά βάση την παλαιά τους μορφή και με αυτά διακρίνονται οι επί μέρους βαθμοί της Ιεροσύνης. Είναι επτά, κατά τον τύπο των επτά χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος και τον ιερό αριθμό της πληρότητας. Κατανέμονται αναλόγως στους τρεις βαθμούς της Ιεροσύνης:
Στο Διάκονο τρία άμφια για το ιερό του αριθμού, δηλ. στιχάριο, οράριο και επιμάνικα. Στον Πρεσβύτερο πέντε, κατά τον αριθμό των πέντε αισθήσεων, δηλ. στιχάριο, επιτραχήλιο, επιμάνικα, ζώνη και φελώνιο. Στον Επίσκοπο επτά για την πληρότητα της Ιεροσύνης

Τα άμφια του Διακόνου

α. Το Στιχάριο. Είναι ποδήρης χιτώνας, κοινός για τους τρεις βαθμούς της Ιεροσύνης με φαρδιά μανίκια. Το χρώμα του είναι συνήθως λευκό, σύμβολο της αγνότητας και της πνευματικής χαράς. Συμβολίζει τη φωτεινή των Αγγέλων περιβολή και το καθαρό και αμόλυντο της ιερατικής τάξεως, καθαρότητα για την οποία οι Λειτουργοί καταξιούνται της θείας Χάρης. Αυτό μαρτυρεί και το Γραφικό χωρίο που λέγουν οι κληρικοί κατά την ένδυση τους: «Αγαλλιάσεται η ψυχή μου επί τω Κυρίω, ενέδυσε γαρ με ιμάτιον σωτηρίου...».
β. Το Οράριο (orare = προσεύχεσθαι). Είναι ταινία υφάσματος, που φέρεται στον αριστερό ώμο, (με τα άκρα ένα εμπρός και ένα πίσω) και γραμμένο σ' αυτό το Άγιος, Άγιος, Άγιος. Έξεικονίζει τις πτέρυγες των Αγγέλων, εφ' όσον «οι Διάκονοι... εις διακονίαν αποστελλόμενοι προστρέχουσιν».
γ. Τα Επιμάνικα. Με αυτά, κοινά και για τους τρεις βαθμούς της ιεροσύνης, συγκρατούνται τα άκρα του στιχαρίου μαζί με τα λοιπά ενδύματα του Λειτουργού. Εικονίζουν την παντοδύναμη ενέργεια του Θεού και των Τιμίων Δώρων που προσφέρονται με τα χέρια του Ιερουργού. Γι' αυτό λέγουν οι κληρικοί όταν τα ενδύονται τα ψαλμικά χωρία: «Η δεξιά Σου Χείρ, Κύριε, δεδόξασται εν ισχύι....» και «Αι χείραι Σου εποίησαν με και έπλασαν με...». Συμβολίζουν και τα δεσμά του Κυρίου με τα οποία δεμένος οδηγήθηκε προς τον Πιλάτο.

Τα άμφια του Πρεσβυτέρου

α. Το Στιχάριο
β. Τα Επιμάνικα
γ. Το Επιτραχήλιο. Είναι σαν το οράριο, φέρεται στον τράχηλο από τους Πρεσβυτέρους και Επισκόπους και έχει και τα δύο άκρα εμπρός. Εικονίζει την άνωθεν κατερχόμενη χάρη του Παναγίου Πνεύματος. Γι' αυτό ενδυόμενοι αυτό οι ιερείς και αρχιερείς λέγουν: «Ευλογητός ο Θεός ο εκχέων την χάριν επί τους Ιερείς Αύτου...». Τα κρόσσια που υπάρχουν στο κάτω άκρο του επιτραχηλίου συμβολίζουν τις ψυχές των ανθρώπων του ποιμνίου τους, για τις οποίες είναι υπεύθυνοι και θα λογοδοτήσουν κατά την ήμερα της κρίσεως. Χωρίς επιτραχήλιο καμία ιεροπραξία δεν μπορεί να τελεσθεί.
δ. Η Ζώνη. Η ζώνη την οποία φέρει ο Πρεσβύτερος και ο Επίσκοπος για να συγκρατεί τα άμφια, αποτελεί υπόμνηση της πνευματικής αποστολής και της ευθύνης τους. Συμβολίζει την ετοιμότητα που πρέπει να έχουν για την απόκρουση καθενός εναντίου, κατά την προτροπή του Κυρίου: «Έστωσαν υμών αι οσφύες περιεζωσμέναι και οι λύχνοι καιόμενοι...» (Λουκ. ιβ', 35).
ε. Το Φελώνιο. Είναι ένδυμα αρχαϊκής μορφής, χωρίς χειρίδες (μανίκια) και φέρεται από την κεφαλή. Συμβολίζει τον άρραφο χιτώνα του Κυρίου και την επίγεια Εκκλησία. Όπως ο χιτώνας είναι άρραφος και ένα τεμάχιο, έτσι πρέπει και η Εκκλησία να είναι ΜΙΑ. Κατά τον Άγιο Γερμανό Κων/πόλεως, το φελώνιο εικονίζει την πορφύρα, με την οποία ενέπαιζαν τον Κύριο μας, γεγονός το όποιο πρέπει να έχει κατά νουν πάντοτε ο πρεσβύτερος.
στ. Το Επιγονάτιο. Είναι ρομβοειδές ύφασμα εξαρτώμενο από τη ζώνη με παράσταση τον Νιπτήρα του Μυστικού Δείπνου ή την Ανάσταση. Το φέρει ο Αρχιερέας και κάθε οφφικιούχος πρεσβύτερος. Εικονίζει το λέντιο με το όποιο ο Κύριος έπλυνε τα πόδια των Μαθητών Του. Συμβολίζει και την πνευματική μάχαιρα, «εν ώ δυνήσεσθε πάντα τα βέλη του πονηρού τα πεπυρωμένα σβέσαι... και την μάχαιραν του πνεύματος, ό εστίν ρήμα Θεού» (Εφ. στ', 16). Κατά τον Άγιο Συμεών Θεσσαλονίκης, συμβολίζει και τη νίκη κατά του θανάτου και την Ανάσταση του Κυρίου. Γι' αυτό ενδυόμενοι οι λειτουργοί λέγουν: «Περίζωσαι την ρομφαίαν σου επί τον μηρόν σου, Δυνατέ...».
ζ. Ο επιστήθιος Σταυρός. Εξαρτάται με αλυσίδα από το λαιμό στο στήθος του οφφικιούχου πρεσβυτέρου. Συμβολίζει τον Σταυρό του Κυρίου, αλλά και τον σταυρικό-θυσιαστικό χαρακτήρα της ιερωσύνης.

Τα άμφια του Επισκόπου

α. Το Στιχάριο
β. Τα Επιμάνικα
γ. Το Επιτραχήλιο
δ. Η Ζώνη
ε. Το Επιγονάτιο
στ. Ο επιστήθιος Σταυρός
ζ. Ο Αρχιερατικός σάκκος. Αυτός αντικατέστησε στην περίοδο της τουρκοκρατίας το πολυσταύριο φελώνιο του Επισκόπου, που έγινε κατ' απομίμηση του αυτοκρατορικού σάκκου. Διατήρησε όμως το συμβολισμό του φελωνίου, καθ' όσον ο Αρχιερέας εικονίζει τον Χριστό. Οι κωδωνίσκοι του σάκκου εξεικονίζουν τους δώδεκα κωδωνίσκους του Ααρών και συμβολίζουν το διδακτικό κήρυγμα του Αρχιερέα.
η. Η Ποιμαντική ράβδος. Είναι σύμβολο της ποιμαντικής και πνευματικής εξουσίας του Επισκόπου. Στο άνω μέρος φέρει τον Τίμιο Σταυρό μεταξύ δύο όφεων, για να υπενθυμίζει τη ρήση του Κυρίου «Ιδού εγώ αποστέλλω υμάς ως πρόβατα εν μέσω λύκων» (Ματ. ι', 16).
θ. Το Ωμοφόριο (μικρό και μεγάλο). Είναι ταινία υφάσματος σταυρουμένη στο στήθος, με τα δύο άκρα το ένα εμπρός και το άλλο πίσω. Συμβολίζει το πλανηθέν πρόβατο που ο Χριστός έφερε επί των ώμων Του. Γι' αυτό συνίσταται να είναι κατασκευασμένο με μαλλί προβάτου. Μέχρι και την ανάγνωση του Αποστόλου, ο Επίσκοπος φέρει το μεγάλο Ωμοφόριο (το ανωτέρω). Μετά το Ευαγγέλιο και μέχρι το τέλος της Θ. Λειτουργίας φέρει το μικρό Ωμοφόριο (με τα δύο άκρα εμπρός), το όποιο φέρει και σ' όλες τις λοιπές ακολουθίες.
ι. Η Αρχιερατική Μίτρα. Έχει την αρχή της στην Παλαιά Διαθήκη. Συμβολίζει τον ακάνθινο στέφανο, αλλά και το βασιλικό αξίωμα του Κυρίου, δεδομένου ότι ο Αρχιερέας είναι ζώσα εικόνα του Χριστού στην Εκκλησία Του. Η χρήση της επεκτάθηκε μετά τον 16ο αιώνα.
ια. Το Αρχιερατικό Εγκόλπιον. Εξαρτάται με αλυσίδα από το λαιμό στο στήθος του Αρχιερέα. Καθιερώθηκε το έτος 1856, σαν διακριτικό γνώρισμα του Αρχιερατικού αξιώματος. Συμβολίζει τη σφραγίδα και την ομολογία της πίστεως. Στο ωοειδές σχήμα του εικονίζεται ο Χριστός με το δεξί χέρι ευλογων, και στο αριστερό κρατών Ευαγγέλιο.
ιβ. Τα Δικηροτρίκηρα. Πρόκειται για τις βάσεις με τα δύο και τα τρία κεριά που κρατά ο Αρχιερέας και με τα όποια ευλογεί το λαό. Τα δίκηρα συμβολίζουν τις δύο φύσεις του Κυρίου. Τα τρίκηρα συμβολίζουν την Αγία Τριάδα. Μ' αυτά σφραγίζει το Ευαγγέλιο κατά την ψαλμωδία του Τρισαγίου Ύμνου και μετά ευλογεί τον λαό.
ιγ. Ο Αρχιερατικός Μανδύας. Φέρεται από τον Αρχιερέα όταν χοροστατεί στις ιεροπραξίες που δεν απαιτείται πλήρης στολή, π.χ. κατά τη διάρκεια του Όρθρου.

Οι Λειτουργοί φορούν «άπασαν» την ιερατική τους στολή κατά τη Θεία Λειτουργία και σ' ορισμένες άλλες ακολουθίες προσδιοριζόμενες από το «Τυπικό» της Εκκλησίας, όπως στην τέλεση της Προσκομιδής, στον Όρθρο του Μεγάλου Σαββάτου, στον Εσπερινό της Μεγ. Παρασκευής, του Πάσχα και της Πεντηκοστής. Στις άλλες τελετές Μυστηρίων φορούν επιτραχήλιο και φελώνιο ο Πρεσβύτερος, επιτραχήλιο και ωμοφόριο ο Επίσκοπος και στιχάριο και οράριο ο Διάκονος. Σε άλλες ιερές Ακολουθίες ο Ιερέας φέρει μόνο το Επιτραχήλιο.

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΛΕΥΤΕΡΗ!


                                                             Ο ΑΓΙΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ




Ο Άγιος Ελευθέριος γεννήθηκε στην Ελλάδα και έζησε τον 2o αιώνα μ. Χ. Τότε αυτοκράτορας ήταν ο Κόμμοδος και ο Σεπτίνος Σεβήρος. Ορφανός από πατέρα, ανατράφηκε σύμφωνα με τις επιταγές του Ευαγγελίου από την ευσεβέστατη και φιλάνθρωπη μητέρα του, Ανθία.

Διακαής πόθος της Ανθίας ήταν να επισκεφτεί τη Ρώμη, που τα χώματά της είχαν βαφτεί με το αίμα των Αποστόλων Πέτρου και Παύλου. Κάποτε, λοιπόν, αποφάσισε και πήγε. Μαζί πήρε και το νεαρό γιό της Ελευθέριο. Ο επίσκοπος Ρώμης, όταν είδε τον Ελευθέριο εκτιμώντας την πολλή νοημοσύνη του, τη θερμή πίστη και το αγνό ήθος του, τον έλαβε υπό την προστασία του.

Μετά από λίγα χρόνια τον χειροτόνησε διάκονο και έπειτα ιερέα. Από τη θέση αυτή ο Ελευθέριος αγωνίστηκε με ζήλο για τη διδαχή του ποιμνίου του, και σε έργα φιλανθρωπίας.

Γι’ αυτό και το έτος 182 μ. Χ., με κοινή ψήφο κλήρου και λαού, ανήλθε στον επισκοπικό θρόνο της Ρώμης. Η φήμη της αρετής του έφτασε μέχρι τη Βρεττανία.

Έτσι, ο βασιλιάς αυτής Λούκιος έγραψε επιστολή στον Ελευθέριο και του δήλωνε ότι αυτός και ο λαός του επιθυμούσαν να γίνουν χριστιανοί. Ο Ελευθέριος αμέσως ανταποκρίθηκε, στέλνοντας δύο εκπαιδευμένους στην πίστη άνδρες, που κατήχησαν και βάπτισαν χριστιανούς τον Λούκιο με το λαό του.

Όταν ο Σεπτίμιος Σεβήρος εξήγειρε διωγμό κατά των χριστιανών, ο Ελευθέριος τον έλεγξε θαρραλέα. Τότε διατάχθηκε ο μαρτυρικός θάνατός του, μαζί με τη μητέρα του Ανθία.

Έτσι ο Άγιος Ελευθέριος πέρασε «εις την ελευθερίαν της δόξης των τέκνων του Θεού». Δηλαδή στην ελευθερία της ένδοξης κατάστασης των παιδιών του Θεού.

Ἀπολυτίκιον Ἦχος πλ. α', τΤὸν συνάναρχον

«Ἱερέων ποδηρει κατακοσμούμενος,
καὶ αἱμάτων τοὶς ῥείθροις ἐπισταζόμενος,
τῶ Δεσπότη σου Χριστῷ μάκαρ ἀνέδραμες,
Ἐλευθέριε σοφέ, καθαιρέτα τοῦ Σατάν,
διὸ μὴ παύση πρεσβεύων,
ὑπὲρ τῶν πίστει τιμώντων,
τὴν μακαρίαν σου ἄθλησιν».
ΠΗΓΗ: ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΦΟΙΤΗΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ
ΕΑΝ ΣΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΑΥΤΗ Η ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΑΓΟΡΑΣΕ ΤΗΝ!

Η ΖΩΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΜΑΣ(ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΜΕΝΗ)
ΤΕΥΧΟΣ 16
ΕΚΔΟΣΕΙΣ "ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΚΥΨΕΛΗ"

ΔΩΣΕ ΠΝΟΗ ΣΤΟΥΣ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟΥΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ ΚΑΙ ΑΓΙΟΓΡΑΦΟΥΣ

ΤΟ ΑΞΙΖΟΥΝ!!!!!


15 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ
Τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Ἐλευθερίου καί τῆς μητρός αὐτοῦ Ἀνθίας.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ
Μετὰ τὸν Ἑξάψαλμον,...
Συναπτὴ μεγάλη κα  κφνησις
Ὅτι πρέπει σοι πᾶσα δόξα...   
χος πλ.α’
ὁ α’ χορὸς
Ἀμήν.
Θες Κριος, κα πφανεν μν, ελογημνος ρχμενος ν νματι Κυρου.
ὁ β’ χορὸς
Στχ. α’. ξομολογεσθε τ Κυρῳ, κα πικαλεσθε τ νομα τ γιον ατο.
Θες Κριος, κα πφανεν μν... 
ὁ α’ χορὸς
Στχ. β’. Πντα τ θνη κκλωσν με, κα τ νματι Κυρου μυνμην ατος.
Θες Κριος, κα πφανεν μν...
ὁ β’ χορὸς
Στχ. γ’. Παρ Κυρου γνετο ατη, κα στι θαυμαστ ν φθαλμος μν.
Θες Κριος, κα πφανεν μν...   
ὁ α’ χορός
Ἀπολυτίκιον Ἦχος πλ. α’
Τὸν συνάναρχον
ερέων ποδήρει κατακοσμούμενος, καὶ αἱμάτων τοῖς ῥείθροις ἐπισταζόμενος, τῷ Δεσπότῃ σου Χριστῷ μάκαρ ἀνέδραμες, Ἐλευθέριε σοφέ, καθαιρέτα τοῦ Σατᾶν, διὸ μὴ παύσῃ πρεσβεύων, ὑπὲρ τῶν πίστει τιμώντων, τὴν μακαρίαν σου ἄθλησιν.
ὁ β’ χορὸς
Δόξα Πατρί...
ερέων ποδήρει κατακοσμούμενος,...
ὁ α’ χορὸς
Κα νν... Θεοτοκίον
Χαῖρε πύλη Κυρίου ἡ ἀδιόδευτος, χαῖρε τεῖχος καὶ σκέπη τῶν προστρεχόντων εἰς σέ, χαῖρε ἀχείμαστε λιμὴν καὶ Ἀπειρόγαμε, ἡ τεκοῦσα ἐν σαρκὶ τὸν Ποιητὴν σου καὶ Θεόν, πρεσβεύουσα μὴ ἐλλείπῃς, ὑπὲρ τῶν ἀνυμνούντων, καὶ προσκυνούντων τὸν Τόκον σου.

 Συναπτ μικρ κα  κφνησις
  τι σν τ κρτος...
Μετὰ τὴν α' Στιχολογίαν.
Κάθισμα
 ὁ α’ χορός
Ἦχος γ' - Θείας πίστεως
ργοις ἔλαμψας τῆς εὐσεβείας, πλάνην ἔσβεσας κακοδοξίας, ὡς τοῦ Χριστοῦ στρατιώτης Ἐλευθέριε, καὶ παρανόμων τὰς φάλαγγας ᾔσχυνας, τροπαιοφόρος παμμάκαρ γενόμενος, Μάρτυς ἔνδοξε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.
ὁ β’ χορὸς
Δόξα Πατρὶ...Καὶ νῦν... Θεοτοκίον
Θεία γέγονας σκηνὴ τοῦ Λόγου, μόνη Πάναγνε, Θεοκυῆτορ, τῇ καθαρότητι Ἀγγέλους ὑπεράρασα, τὸν ὑπὲρ πάντας ἐμὲ γοῦν γενόμενον, ῥερυπωμένον σαρκὸς πλημμελήμασιν, ἀποκάθαρον, πρεσβειῶν σου ἐνθέοις νάμασι, παρέχουσα σεμνὴ τὸ μέγα ἔλεος.
Μετὰ τὴν β' Στιχολογίαν.
Κάθισμα 
ὁ α’ χορός
ἦχος δ' - Ἐπεφάνης σήμερον
ερὸν τὸ Πνεῦμά σε Ἱερομάρτυς, ἱερῶς ἀνέδειξε, τὸ ἱερὸν θῦμα σοφέ, προσενεχθὲν Ἱερώτατε, τῷ θείῳ λόγῳ, ᾧ θείως δεδόξασαι.
ὁ β’ χορὸς
Δόξα Πατρὶ... Καὶ νῦν... Θεοτοκίον
Μωϋσῆς ἑώρακε πυρφόρον βάτον, σὲ τὸ πῦρ βαστάσασαν, τὸ τὰς ψυχὰς φωταγωγοῦν, καὶ μὴ φλεχθεῖσαν Πανάμωμε, δρόσου δὲ μᾶλλον, πλησθεῖσαν τῆς χάριτος.

Ν' ψαλμὸς χύμα 
ΚΑΝΟΝΕΣ  
τῆς Θεοτόκου
ᾠδὴ α'  Ἦχος πλ. δ'
αχορὸς
γρν διοδεσας σε ξηρν, κα τν αγυπταν μοχθηραν διαφυγών, σραηλτης νεβα΄ Τ Λυτρωτ κα Θε μν ᾄσωμεν.
βχορὸς
Στίχ. περαγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς.
Πολλος συνεχμενος πειρασμος, πρς σ καταφεγω, σωτηραν πιζητν, Μτερ το Λγου κα Παρθνε, τν δυσχερν κα δεινν με δισωσον.
αχορὸς
Στίχ. περαγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς.
Παθν με ταρττουσι προσβολα, πολλς θυμας, μπιπλσα μου τν ψυχν, ερνευσον, Κρη, τ γαλνῃ, τ το Υο κα Θεο σου, Πανμωμε.
βχορὸς 
Στίχ. περαγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς.
Σωτρα τεκοσν σε κα Θεν, δυσωπ, Παρθνε, λυτρωθνα με τν δεινν, σο γρ νν προσφεγων νατενω, κα τν ψυχν κα τν δινοιαν.  
αχορὸς
Στίχ. περαγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς.  
Νοσοντα τ σμα κα τν ψυχν, πισκοπς θεας, κα προνοας τς παρ σο, ξωσον, μνη Θεομτορ, ς γαθ γαθο τε λοχετρια.
βχορὸς  
Στίχ. περαγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς.
ν θλίψει με ὄντα καὶ συμφορᾷ, ἐπισκοπῆς θείας, καὶ προνοίας μόνη Ἁγνή, ἀξίωσον ὅπως σε δοξάζω, τὴν θεοδόξαστον καὶ ὑπεράμωμον.
Κανών τοῦ Ἁγίου
οὗ ἡ Ἀκροστιχὶς  
Παθῶν ἐλεύθερόν με δεῖξον παμμάκαρ. Ἰωσήφ.
ᾠδὴ α'  Ἦχος α’
ὁ α’ χορός
Στίχ. Ἅγιε τοῦ Θεοῦ πρέσβευε ὑπὲρ ἡμῶν.
ᾠδὴν ἐπινίκιον
Παθῶν ἀμαυρότησι, δεδουλωμένον, φαιδραῖς ἱκεσίαις σου, Μάρτυς Ἐλευθέριε, νῦν ἐλευθέρωσον, ὅπως ὡς δοῦλόν σε Χριστοῦ, θείαις ὑμνήσω ᾠδαῖς.
ὁ β’ χορὸς
Στίχ. Ἅγιε τοῦ Θεοῦ πρέσβευε ὑπὲρ ἡμῶν.
θλήσεως ἔλαμψας, καθαρωτάταις, αὐγαῖς ἱερώτατε, ἐπιχρώσας αἵματι, τὴν ἱεράν σου στολήν, καὶ γέγονας φωτοειδής, διὰ τοῦ Πνεύματος.
ὁ α’ χορός
Στίχ. Ἅγιε τοῦ Θεοῦ πρέσβευε ὑπὲρ ἡμῶν.
Θεῷ προσκολλώμενος, καθαρωτάτω νοΐ, ἐκ νεότητος, σαρκικοῦ φρονήματος, ψυχὴν ἐμάκρυνας, καὶ τῶν θαυμάτων δαψιλῆ, χάριν ἐπλούτησας.
ὁ β’ χορὸς
Στίχ. Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς. Θεοτοκίον
ς θρόνος πυρίμορφος, τὸν Κτίστην φέρεις, ὡς ἔμψυχος θάλαμος, καὶ τερπνὸν Παλάτιον, τὸν Βασιλέα χωρεῖς, γενόμενον ὅπερ ἡμεῖς, Θεοχαρίτωτε.
Ἕτερος Κανών, οὗ ἡ Ἀκροστιχὶς
Θεῖον Ἐλευθέριον ἱερῆα τιμάω, Πάτερ.
ᾠδὴ α'  Ἦχος πλ. β'
ὁ α’ χορός
Στίχ. Ἅγιε τοῦ Θεοῦ πρέσβευε ὑπὲρ ἡμῶν.
Ὡς ἐν ἠπείρῳ πεζεύσας
Θρόνῳ τῆς δόξης Κυρίου παρεστηκώς, σὺν Ἀγγέλων τάγμασιν, Ἐλευθέριε σοφέ, τοὺς ὑμνοῦντας πόθῳ σε ἀεί, ἐλευθέρωσον παθῶν ταῖς ἱκεσίαις σου.
ὁ β’ χορὸς
Στίχ. Ἅγιε τοῦ Θεοῦ πρέσβευε ὑπὲρ ἡμῶν.
κλελεγμένος ἐκ βρέφους σὺ τῷ Θεῷ, ἀνετέθης ἔνδοξε, ὥσπερ πάλαι Σαμουήλ, καὶ θείῳ Πνεύματι χρισθείς, ὡς σοφὸς Ἀρχιερεὺς λαὸν ἐποίμανας.
αχορός
Δόξα Πατρί...
ερουργὸς μυστηρίων τῶν τοῦ Χριστοῦ, γεγονώς ἐλάμπρυνας, τὴν στολὴν τὴν ἱεράν, μαρτυρίου αἵματι Σοφέ, ἐν σταδίῳ καρτερῶς ἀγωνισάμενος.
ὁ β’ χορὸς
Καὶ νῦν... Θεοτοκίον
ἐκ μὴ ὄντων τὰ πάντα παραγαγών, Θεὸς Λόγος πάναγνε, ξ ἀσπόρου σου γαστρός, ὑπὲρ νοῦν σεσάρκωται, διό, Θεοτόκον σε πιστοὶ ἀεὶ δοξάζομεν.
τῆς Θεοτόκου
δ γ'
 ὁ α’ χορὸς
Ερμς
Ορανας ψδος, ροφουργ Κριε, κα τς κκλησας δομτορ, σ με στερωσον, ν τ γπῃ τ σ, τν φετν κρτης, τν πιστν τ στριγμα, μνε φιλνθρωπε.

ὁ β’ χορὸς
Ορανας ψδος,... 
ὁ α’ χορὸς
Στίχ. περαγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς.
Προστασαν κα σκπην, ζως μς τθημι, Σ, Θεογενντορ, Παρθνε, σ με κυβρνησον, πρς τν λιμνα σου, τν γαθν ατα, τν πιστν τ στριγμα, μνη πανμνητε.  
ὁ β’ χορὸς 
Στίχ. περαγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς.
κετεω, Παρθνε, τν ψυχικν τραχον, κα τς θυμας τν ζλην, διασκεδσαι μου, σ γρ, Θενυμφε, τν ρχηγν τς γαλνης, τν Χριστν κησας, μνη πανχραντε.
ὁ α’ χορὸς 
Στίχ. περαγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς.
Εεργτην τεκοσα, τν τν καλν ατιον, τς εεργεσας τν πλοτον, πσιν νβλυσον, πντα γρ δνασαι, ς δυνατν ν σχϊ, τν Χριστν κυσασα, Θεομακριστε.
ὁ β’ χορὸς
Στίχ. περαγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς.
Χαλεπας ῤῥωσταις, κα νοσερος πθεσιν, ξεταζομνῳ, Παρθνε, σύ μοι βοθησον, τν αμτων γρ, νελλιπ σε γινσκω, θησαυρν, Πανμωμε, τν δαπνητον.
τοῦ Ἁγίου
ᾠδὴ γ' 
ὁ α’ χορός
Στίχ. Ἅγιε τοῦ Θεοῦ πρέσβευε ὑπὲρ ἡμῶν.
Στερεωθήτω ἡ καρδία μου
πὲρ Χριστοῦ παθεῖν ἑλόμενος, ἀλγηδόνας φέρεις τοῦ σώματος, ἐνηδυνόμενος Σοφέ, ταῖς ὀδύναις καὶ θλίψεσι, διὰ τοῦτο τὴν ἀνώδυνον, ζωὴν νῦν ἀπείληφας.
ὁ β’ χορός
Στίχ. Ἅγιε τοῦ Θεοῦ πρέσβευε ὑπὲρ ἡμῶν.
Θερμῷ τῷ πόθῳ τοῦ ποιήσαντος, Ἀθλητὰ θεόφρον κρατούμενος, τῷ πυρωθέντι σεαυτόν, ἐπιῤῥίπτεις τεχνάσματι, δροσιζόμενος τοῦ Πνεύματος, πυρὶ Ἐλευθέριε.
ὁ α’ χορός
Στίχ. Ἅγιε τοῦ Θεοῦ πρέσβευε ὑπὲρ ἡμῶν.
ν ἱερεῦσιν ἱερώτατος, καὶ ἐν Μάρτυσι Μάρτυς στεῤῥότατος, ἀναδειχθεὶς στέφος διπλοῦν, ἐκομίσω Μακάριε, τῷ προσώπῳ τοῦ Θεοῦ, διὰ παντὸς ὀπτανόμενος.
ὁ β’ χορός
Στίχ. Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς. Θεοτοκίον
άβδον δυνάμεως ἐβλάστησας, τὸν Χριστὸν ἐν ᾧ στηριζόμεθα, σὲ γὰρ ἐτύπου Ἀαρών, ῥάβδος ποτὲ βλαστήσασα, ἀγεώργητε Ἁγνή, περιστερὰ ἀειπάρθενε.
Ἄλλος
ὁ α’ χορός
Στίχ. Ἅγιε τοῦ Θεοῦ πρέσβευε ὑπὲρ ἡμῶν.
Οὐκ ἔστιν ἅγιος ὡς σὺ
Νοὸς στεῤῥότητι Σοφέ, ὁπλισάμενος χαίρων, τὴν ὁδὸν διανύεις, τοῦ μαρτυρίου σαυτόν, ἐθελουσίως προδούς, τοῖς ζητοῦσι, Μάρτυς Ἱερώτατε.
βχορός
Στίχ. γιε τοῦ Θεοῦ πρέσβευε ὑπὲρ ἡμῶν.
κ Θείου Πνεύματος λαβών, τῆς σοφίας τὸν πλοῦτον, μιμητὴς ἀνεδείχθης, τῶν Ἀποστόλων Σοφέ, σαγήν μαρτυρικ σαγηνεύων, λαοὺς πρὸς εὐσέβειαν.
αχορός
Δόξα Πατρί...
Λαμπρύνας θείαις ἀρεταῖς, τὴν ἀρχιερωσύνην, λαμπροτέραν εἰργάσω, τῇ πορφυρίδι τῶν σῶν, αἱμάτων καρτερικῶς, ἐναθλήσας, Μάρτυς Ἐλευθέριε.
ὁ β’ χορός
Καὶ νῦν... Θεοτοκίον
κπλήττει νοῦν καὶ ἀκοήν, τὸ μυστήριον ὄντως, τῆς λοχείας σου Κόρη, Θεὸν γὰρ ὑπερφυῶς, συνέλαβες ἐν γαστρί, καὶ τεκοῦσα, μένεις ἀειπάρθενος.

Συναπτ μικρ κα κφνησις
 τι σ ε Θες μν,…
βχορός
Κάθισμα
Τὸν τάφον σου Σωτὴρ
λεύθερον τὸν νοῦν, ἐκ παθῶν κεκτημένος, ἐγένου τοῦ Θεοῦ, γνησιώτατος δοῦλος, καὶ πλάνης ἠλευθέρωσας, τοὺς καλῶς σοι ποθήσαντας, ἐναθλήσας δέ, ὡς ἱερεύς τε καὶ Μάρτυς, Ἐλευθέριε, διπλοῦν ἐδέξω τὸ στέφος, πρεσβεύων σωθῆναι ἡμᾶς.
ὁ α’ χορός
Δόξα Πατρί... Καὶ νῦν... Θεοτοκίον
Μαρία τὸ σεπτόν, τοῦ Δεσπότου δοχεῖον, ἀνάστησον ἡμᾶς, πεπτωκότας εἰς βάθος, δεινῆς ἀπογνώσεως, καὶ πταισμάτων καὶ θλίψεων, σὺ γὰρ πέφυκας, ἁμαρτωλῶν σωτηρία, καὶ βοήθεια, καὶ κραταιὰ προστασία, καὶ σῴζεις τοὺς δούλους σου.

Συναπτ μικρ κα  κφνησις
Σ γρ ε Βασιλες
Κοντάκιον  Ἦχος πλ. β'
Τοὺς ἀσφαλεῖς
ς καλλονὴν τῶν ἱερέων Ὅσιε, καὶ προτροπὴν τῶν Ἀθλοφόρων ἅπαντες, εὐφημοῦμεν καὶ αἰτοῦμέν σε, Ἱερομάρτυς Ἐλευθέριε. Τοὺς πόθῳ σου τὴν μνήμην ἑορτάζοντας, κινδύνων πολυτρόπων ἐλευθέρωσον, πρεσβεύων ἀπαύστως, ὑπὲρ πάντων ἡμῶν.
Ὁ Οἶκος
πιδε εὔσπλαγχνε Ζωοδότα, ὡς φιλάνθρωπος μόνος καὶ οἰκτίρμων Θεός, τὴν τῆς ψυχῆς μου σκοτόμαιναν, καὶ πανσθενεῖ δεξιᾷ σου Λόγε, τῶν παθῶν ἐλευθέρωσον τῆς αἰσχύνης, ὅπως τὸν σὸν Ἱεράρχην ὑμνήσω Ἐλευθέριον, αὐτὸς γὰρ ὄντως ἐκ μήτρας ἐγνωρίσθη σοι, καὶ καθηγίασται, καὶ ἀνετέθη σοι, ὡς Σαμουήλ, ἀπὸ μητρὸς ἱεράς σοι τῷ Κτίσαντι, πρεσβεύων ἀπαύστως ὑπὲρ πάντων ἡμῶν.

Σ υ ν α ξ ά ρ ι ο ν
Τῇ ΙΕ' τοῦ αὐτοῦ μηνός, Ἄθλησις τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Ἐλευθερίου.
Στίχοι
·        Ἐλευθέριος, ὡς ἀδουλόνους φύσει,
·        Σπάθας θεωρῶν, οὐκ ἐδουλοῦτο πλάν.
·        Δον Ἐλευθέριον δεκάτ πέφνε φάσγανα πέμπτ.

Τ αὐτ ἡμέρ, ἡ Ἁγία Ἀνθία, ἡ μήτηρ τοῦ Ἁγίου Ἐλευθερίου, περιχυθεῖσα τ τοῦ υἱοῦ νεκρ, ξίφει τελειοῦται.
Στίχοι
·        Δίδωσι μήτηρ νεκρικὸν κόσμον τέκν,
·        Αὐτὴ ἑαυτὴν συγκεκομμένην σπάθαις.

Τ αὐτ ἡμέρ, ὁ Ἅγιος Κορέμμων ὁ Ἐπαρχος, πιστεύσας τ Χριστῷ καὶ βαπτισθεὶς ξίφει τελειοῦται.
Στίχοι
·        Ἀθλήσεως οὐκ εἶχε Κορέμμων κόρον,
·        Ἕως ἐτμήθη τὸν αὐχένα τ ξίφει.

Τ αὐτ ἡμέρ, οἱ δύο Δήμιοι οἱ πιστεύσαντες τ Χριστῷ ξίφει τελειοῦνται.
Στίχοι
·        Θεόν σε γνόντας Δημίους δύω Σῶτερ,
·        Ἄλλοι κατακτείνουσι δήμιοι ξίφει.

Τ αὐτ ἡμέρ, Ἄθλησις τῆς Ἁγίας Ὁσιομάρτυρος Σωσσάνης.

Τ αὐτ ἡμέρ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Ἐλευθερίου τοῦ Κουβικουλαρίου (θαλαμηπόλου).
Στίχοι
·        Ἐλευθέριος οὐχ ὑπέπτηξε ξίφος.
·        Ἐλευθέριον γὰρ εἶχε νοῦν παντὸς φόβου.

Τ αὐτ ἡμέρ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Βάκχου τοῦ νέου.
Στίχοι
·        Μὴ δεύτερόν τις, μηδὲ Βάκχον τὸν νέον,
·        Ἐν τοῖς ἀθληταῖς ταττέτω διὰ ξίφους.

Τ αὐτ ἡμέρ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Παύλου τοῦ νέου, ἀσκήσαντος ἐν τοῖς χρόνοις τοῦ Πορφυρογεννήτου, ἐν τῷ ὄρει Λάτρου.

Τας αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις, Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν.

ΚΑΤΑΒΑΣΙΑΙ
αχορός
ᾠδ α  χος α
Χριστς γεννται, δοξσατε΄ Χριστς ξ ορανν, παντσατε. Χριστς π γς, ψθητε. ᾌσατε τ Κυρ πσα γ, κα ν εφροσν, νυμνσατε λαο, τι δεδξασται.
β΄ χορὸς
δ γ
Τ πρ τν αἰώνων, κ Πατρς γεννηθντι ῤῥεστως Υἱῷ, κα πσχτων κ Παρθνου, σαρκωθντι σπρως, Χριστ τ Θε βοσωμεν΄ νυψσας τ κρας μν,…
αχορός
γιος ε Κριε.
β΄ χορὸς
δ δ
βδος κ τς ῥίζης εσσα, κα νθος ξ ατς Χριστ, κ τς Παρθνου νεβλστησας, ξ ὄρους ανετς, κατασκου δασος, λθες σαρκωθες ξ πειρνδρου, ϋλος κα Θες΄ Δξα τ δυνμει σου, Κριε.
ὁ α’ χορός
δ ε’
Θες ν ερνης, Πατρ οκτιρμν, τς μεγλης Βουλς σου τν γγελον, ερνην παρεχμενον, πστειλας μν΄ θεν θεογνωσας, πρς φς δηγηθντες, κ νυκτς ρθρζοντες, δοξολογομν σε, φιλνθρωπε. 
ὁ β΄ χορὸς
δ ς’
Σπλγχνων ωνν, μβρυον πμεσεν, νλιος θρ, οον δξατο΄ τ Παρθνῳ δ, νοικσας Λγος κα σρκα λαβν, διελλυθε φυλξας διφθορον, ς γρ, οχ πστη εσεως, τν τεκοσαν, κατσχεν πμαντον.
ὁ α’ χορός 
δ ζ’
Ο Παδες εσεβεᾳ συντραφντες, δυσσεβος προστγματος καταφρονσαντες, πυρς πειλν οκ πτοθησαν, λλ’ ν μσ τς φλογς, σττες ψαλλον΄ τν Πατρων, Θες ελογητς ε.
ὁ β΄ χορὸς
δ η’
Στίχ. Αἰνοῦμεν, εὐλογοῦμεν, προσκυνοῦμεν τὸν Κύριον
Θαματος περφυος δροσοβλος, ξεικνισε κμινος τπον, ο γρ ος δξατο φλγει Νους, ς οδ πρ τς Θετητος, Παρθνου ν πδυ νηδν΄ δι νυμνοντες ναμλψωμεν΄ Ελογετω Κτσις πσα τν Κριον, κα περυψοτω, ες πντας τος αἰῶνας.

Τὴν Θεοτόκον καὶ μητέρα τοῦ φωτὸς...
ΤΙΜΙΩΤΕΡΑ (χος α’)
ὁ α’ χορός
Στίχ. Μεγαλύνει ἡ ψυχή μου τὸν Κύριον, καὶ ἠγαλλίασε τὸ πνεῦμά μου ἐπὶ τῷ Θεῷ τῷ σωτῆρί μου.
Τὴν Τιμιωτέραν τῶν Χερουβείμ, καὶ ἐνδοξοτέραν ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ, τὴν ἀδιαφθόρως Θεὸν Λόγον τεκοῦσαν, τὴν ὄντως Θεοτόκον, σὲ μεγαλύνομεν.
ὁ β’ χορός
Στίχ. τι ἐπέβλεψεν ἐπὶ τὴν ταπείνωσιν τῆς δούλης αὐτοῦ· ἰδοὺ γὰρ ἀπὸ τοῦ νῦν μακαριοῦσί με πᾶσαι αἱ γενεαί.
Τὴν Τιμιωτέραν...
ὁ α’ χορός
Στίχ. τι ἐποίησέ μοι μεγαλεῖα ὁ Δυνατός, καὶ ἅγιον τὸ ὄνομα αὐτοῦ, καὶ τὸ ἔλεος αὐτοῦ εἰς γενεὰν καὶ γενεὰν τοῖς φοβουμένοις αὐτόν.
Τὴν Τιμιωτέραν...
ὁ β’ χορός
Στίχ. ποίησε κράτος ἐν βραχίονι αὐτοῦ, διεσκόρπισεν ὑπερηφάνους διανοίᾳ καρδίας αὐτῶν.
Τὴν Τιμιωτέραν...
ὁ α’ χορός
Στίχ. Καθεῖλε δυνάστας ἀπὸ θρόνων καὶ ὕψωσε ταπεινούς, πεινῶντας ἐνέπλησεν ἀγαθῶν καὶ πλουτοῦντας ἐξαπέστειλε κενούς.
Τὴν Τιμιωτέραν...
ὁ β’ χορός
Στίχ. ντελάβετο ᾽Ισραὴλ παιδὸς αὐτοῦ, μνησθῆναι ἐλέους, καθὼς ἐλάλησε πρὸς τοὺς πατέρας ἡμῶν, τῷ Ἀβραὰμ καὶ τῷ σπέρματι αὐτοῦ ἕως αἰῶνος.
Τὴν Τιμιωτέραν... 
Καταβασία
 ὁ α’ χορός
ᾠδὴ θ
Μυστριον ξνον, ρ κα παρδοξον! Ορανν τ Σπλαιον, θρνον Χερουβικν, τν Παρθνον, τν φτνην χωρον, ν ᾧ νεκλίθη χώρnτος, Χριστς Θες, ν νυμνοντες μεγαλνομεν.

Συναπτ μικρ κα ἡ Ἐκφνησις
τι σὲ αἰνοῦσι πᾶσαι αἱ δυνάμεις...
ΕΞΑΠΟΣΤΕΙΛΑΡΙΑ
ὁ α’ χορός
χος γ΄
Ὁ οὐρανὸν τοῖς ἄστροις
Χριστῷ προσήγαγες Πάτερ, πιστῶν ἀγέλας ὡς ποιμήν, σοὶ δὲ προσφύσα τῷ μόσχῳ, ὡς δάμαλις ἡ τεκοῦσα, συνανῃρέθη, μεθ' ἧς σε, νῦν Ἐλευθέριε μέλπω.
ὁ β’ χορός
Θεοτοκίον, ὅμοιον
Καὶ σὲ μεσίτριαν Κόρη, προβάλλομαι Παναγία, πρὸς τὸν ἐκ σοῦ γεννηθέντα, ὅπως κολάσεως πάσης, ἀπαλλαγῶ καὶ βασάνων, τῶν αἰωνίων ὁ τάλας.

ΑΙΝΟΙ
Ἦχος πλ.β'
ὁ α’ χορός

Πᾶσα πνοὴ αἰνεσάτω τὸν Κύριον. Αἰνεῖτε τὸν Κύριον ἐκ τῶν οὐρανῶν·  αἰνεῖτε αὐτὸν ἐν τοῖς ὑψίστοις. Σοὶ πρέπει ὕμνος τῷ Θεῷ.
ὁ β’ χορός
Αἰνεῖτε αὐτόν, πάντες οἱ Ἄγγελοι αὐτοῦ· αἰνεῖτε αὐτόν, πᾶσαι αἱ δυνάμεις αὐτοῦ. Σοὶ πρέπει ὕμνος τῷ Θεῷ.
ὁ α’ χορός
Στίχ. Αἰνεῖτε αὐτὸν ἐπὶ ταῖς δυναστείαις αὐτοῦ, αἰνεῖτε αὐτὸν κατὰ τὸ πλῆθος τῆς μεγαλωσύνης αὐτοῦ.
Τριήμερος ἀνέστης Χριστὲ
Τὴν χάριν τῶν σοφῶν Μαθητῶν, λαβὼν παρὰ Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ, Ἱεράρχα, καὶ τὸν δρόμον τὸν αὐτῶν, διήνυσας προθύμως, διό σε κατ’ ἀξίαν, ἀνευφημοῦμεν Ἐλευθέριε.
ὁ β’ χορός
Στίχ. Αἰνεῖτε αὐτὸν ἐν ἤχῳ σάλπιγγος, αἰνεῖτε αὐτὸν ἐν ψαλτηρίῳ καὶ κιθάρᾳ.
Τὴν χάριν τῶν σοφῶν Μαθητῶν,...
ὁ α’ χορός
Στίχ. Ανετε ατν ν τυμπάν κα χορ, ανετε ατν ν χορδας κα ργάνῳ.
Τὸ ψεῦδος σοῖς ἐν λόγοις σοφέ, ἐλέγξας Ἐλευθέριε, τῇ ἀθλήσει, τὸν τοῦ ψεύδους εὑρετήν, ἀπέκτεινας καὶ τοῦτον, τέθεικας ὑπὸ πόδας, τὸν πρὶν μεγάλως φρυαττόμενον.
ὁ β’ χορός
Στίχ. Αἰνεῖτε αὐτὸν ἐν κυμβάλοις εὐήχοις, αἰνεῖτε αὐτὸν ἐν κυμβάλοις ἀλαλαγμοῦ. Πᾶσα πνοὴ αἰνεσάτω τὸν Κύριον.
Τοῖς ὄμβροις τῶν αἱμάτων σου, κατάρδευσον ἡμᾶς νοητῶς, Ἱεράρχα, τοὺς τιμῶντάς σε πιστῶς, καὶ μνήμην ἐκτελοῦντας, τὴν θείαν σου ἐκ πόθου, καὶ τὸν Σωτῆρα μεγαλύνοντας.
ὁ α’ χορός
Δόξα Πατρί... Ἦχος β'
ς τῆς θείας ἐλευθερίας ἐπώνυμος, τῆς ἱερᾶς διπλοΐδος, Πάτερ κατηξίωσαι, καὶ εὐθαρσῶς τὴν εὐσέβειαν διδάσκων, τῶν πρακτέων τοὺς λόγους ἡμᾶς ἐξεπαίδευσας. Ὅθεν καὶ τὴν μαρτυρικὴν ἔνστασιν νεανικῶς ἐκτελέσας, ἐν ἀμφοτέροις διέπρεψας, καὶ διπλοῦν εἴληφας τὸ στέφος παρὰ Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ, ὃν καθικέτευε, Ἱερομάρτυς Ἐλευθέριε, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.
ὁ β’ χορός
Καὶ νῦν...χος ὁ αὐτὸς
Τὴν πᾶσαν ἐλπίδα μου εἰς σὲ ἀνατίθημι, Μήτηρ τοῦ Θεοῦ, φύλαξόν με ὑπὸ τὴν σκέπην σου.

Δοξολογία Μεγάλη
εἰς ἦχον β’ ( Ἀργή ἢ σύντομος )
ὁ α’ χορός
·        ·        Δξα σοι τ δεξαντι τ φς. Δξα ν ψστοις Θε, κα π γς ερνη, ν νθρποις εδοκα.
ὁ β’ χορός
·        ·        μνομν σε, ελογομν σε, προσκυνομν σε, δοξολογομν σε, εχαριστομν σοι, δι τν μεγλην σου δξαν.
ὁ α’ χορός
·        ·        Κριε βασιλε, πουρνιε Θε, Πτερ παντοκρτορ, Κριε Υἱὲ μονογενς, ησο Χριστ, κα γιον Πνεμα.
ὁ β’ χορός
·        ·        Κριε Θες, μνς το Θεο, Υἱὸς το Πατρς, αρων τν μαρταν το κσμου, λησον μς, αρων τς μαρτας το κσμου.
ὁ α’ χορός
·        ·        Πρσδεξαι τν δησιν μν, καθμενος ν δεξι το Πατρς, κα λησον μς.
ὁ β’ χορός
·        ·        τι σ ε μνος γιος, σ ε μνος Κριος, ησος Χριστς, ες δξαν Θεο Πατρς. μν.
ὁ α’ χορός
·        ·        Καθ’ κστην μραν ελογσω σε, κα ανσω τ νομ σου ες τν αἰῶνα, κα ες τν αἰῶνα το αἰῶνος.
ὁ β’ χορός
·        ·        Καταξωσον, Κριε, ν τ μρᾳ τατῃ, ναμαρττους φυλαχθναι μς.
ὁ α’ χορός
·        ·        Ελογητς ε, Κριε, Θες τν Πατρων μν, κα ανετν κα δεδοξασμνον τ νομ σου ες τος αἰῶνας. μν.
ὁ β’ χορός
·        ·        Γνοιτο, Κριε, τ λες σου φ’ μς, καθπερ λπσαμεν π σ.
ὁ α’ χορός
·        ·        Ελογητς ε, Κριε, δδαξν με τ δικαιματ σου.
ὁ β’ χορός
·        ·        Ελογητς ε, Κριε, δδαξν με τ δικαιματ σου.
ὁ α’ χορός
·        ·        Ελογητς ε, Κριε, δδαξν με τ δικαιματ σου.
ὁ β’ χορός
·        ·        Κριε, καταφυγ γενθης μν, ν γενε κα γενε. γ επα΄ Κριε, λησν με, ασαι τν ψυχν μου, τι μαρτν σοι.
ὁ α’ χορός
·        ·        Κριε, πρς σ κατφυγον, δδαξν με το ποιεν τ θλημ σου, τι σ ε Θες μου.
ὁ β’ χορός
·        ·        τι παρ σο πηγ ζως, ν τ φωτ σου ψμεθα φς.
ὁ α’ χορός
·        ·        Παρτεινον τ λες σου τος γινσκουσ σε.
              γιος Θες, γιος σχυρς, γιος θνατος, λησον μς.
ὁ β’ χορός
γιος Θες, γιος σχυρς, γιος θνατος, λησον μς.
ὁ α’ χορός
γιος Θες, γιος σχυρς, γιος θνατος, λησον μς.
ὁ β’ χορός
Δξα Πατρὶ καὶ Υἱῷ καὶ ἁγίῳ Πνεύματι.
ὁ α’ χορός
Καὶ νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
ὁ β’ χορός
γιος θνατος, λησον μς.
ὁ α’ χορός
καὶ πάλιν γεγονωτέρᾳ τῇ φωνῇ
γιος Θες,
ὁ β’ χορός
γιος σχυρς,
ὁ α’ χορός
γιος θνατος, λησον μς.
καὶ εὐθύς
ὁ β’ χορός
 τὸ Ἀπολυτίκιον τῆς Ἁγίου  Ἦχος πλ. α’
Τὸν συνάναρχον
ερέων ποδήρει κατακοσμούμενος, καὶ αἱμάτων τοῖς ῥείθροις ἐπισταζόμενος, τῷ Δεσπότῃ σου Χριστῷ μάκαρ ἀνέδραμες, Ἐλευθέριε σοφέ, καθαιρέτα τοῦ Σατᾶν, διὸ μὴ παύσῃ πρεσβεύων, ὑπὲρ τῶν πίστει τιμώντων, τὴν μακαρίαν σου ἄθλησιν.

ΕΙΣ ΤΗΝ ΘΕΙΑΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΝ
Εἰ βούλει, τὰ Τυπικ, καὶ οἱ Μακαρισμοί  δ’  ἐκ τῆς γ’ ᾠδῆς τοῦ α΄Κανόνος καὶ δ’ ἐκ τῆς ς’ δῆς το β’ Καννος τοῦ Ἁγίου .
Εἰ δὲ μὴ τὰ παρόντα
 ΑΝΤΙΦΩΝΑ
Ἀντίφωνον Α’
αχορός
Ἦχος β´.
Στίχ. α´. Εὐλόγει ψυχή μου, τὸν Κύριον, καὶ πάντα τὰ ἐντός μου τὸ ὄνομα τὸ ἅγιον αὐτοῦ.
Ταῖς πρεσβείαις τῆς Θεοτόκου, Σῶτερ σῶσον ἡμᾶς.
ὁ β’ χορός
Στίχ. α´. Εὐλόγει, ψυχή μου, τὸν Κύριον, καὶ μὴ ἐπιλανθάνου πάσας τὰς ἀνταποδόσεις αὐτοῦ.
Ταῖς πρεσβείαις τῆς Θεοτόκου...
αχορός
Στίχ. α´. Κύριος ἐν τῷ οὐρανῷ ἡτοίμασε τὸν θρόνον αὐτοῦ, καὶ βασιλεία αὐτοῦ πάντων δεσπόζει.
Ταῖς πρεσβείαις τῆς Θεοτόκου...
βχορός
Δόξα Πατρί...
αχορός
 Καὶ νῦν.
Ταῖς πρεσβείαις τῆς Θεοτόκου...
Ἀντίφωνον Β
βχορός
Στίχ. α´. Αἴνει, ψυχή μου τὸν Κύριον, αἰνέσω Κύριον ἐν τῇ ζωῇ μου ψαλῶ τῷ Θεῷ μου ἕως ὑπάρχω.
Σῶσον ἡμᾶς, Υἱὲ Θεοῦ, ἐν Ἁγίοις θαυμαστός, ψάλλοντάς σοι Ἀλληλούϊα.
αχορός
Στίχ. β´. Μακάριος, οὗ Θεὸς Ἰακὼβ βοηθὸς αὐτοῦ, ἐλπὶς αὐτοῦ ἐπὶ Κύριον τὸν Θεὸν αὐτοῦ.
Σῶσον ἡμᾶς, Υἱὲ Θεοῦ, ἐν Ἁγίοις θαυμαστός...
βχορός
Στίχ.  γ´.  Βασιλεύσει  Κύριος  εἰς τὸν  αἰῶνα,  Θεός σου, Σιών, εἰς γενεὰν καὶ γενεάν.
Σῶσον, ἡμᾶς, Υἱὲ Θεοῦ, ἐν Ἁγίοις θαυμαστός...
αχορός
Δόξα Πατρί...
βχορός
Καὶ νῦν...
μονογενὴς Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ, ἀθάνατος ὑπάρχων, καὶ καταδεξάμενος, διὰ τὴν ἡμετέραν σωτηρίαν, σαρκωθῆναι ἐκ τῆς ἁγίας Θεοτόκου καὶ ἀειπαρθένου Μαρίας, ἀτρέπτως ἐνανθρωπήσας, σταυρωθείς τε, Χριστὲ Θεός, θανάτῳ θάνατον πατήσας, Εἷς ὢν τῆς ἁγίας Τριάδος, συνδοξαζόμενος τῷ Πατρὶ καὶ τῷ ἁγίῳ Πνεύματι, σῶσον ἡμᾶς.
Ἀντίφωνον Γ
αχορός
Στχ α’. Ο ερες σου Κριε νδσονται δικαιοσνην καὶ οἱ σιοι σου ἀγαλλιάσει ἀγαλλιάσονται.
Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου  Ἦχος πλ. α
Τὸν συνάναρχον
ερέων ποδήρει κατακοσμούμενος, καὶ αἱμάτων τοῖς ῥείθροις ἐπισταζόμενος, τῷ Δεσπότῃ σου Χριστῷ μάκαρ ἀνέδραμες, Ἐλευθέριε σοφέ, καθαιρέτα τοῦ Σατᾶν, διὸ μὴ παύσῃ πρεσβεύων, ὑπὲρ τῶν πίστει τιμώντων, τὴν μακαρίαν σου ἄθλησιν.
Στίχ. β´. Δίκαιος ὡς φοῖνιξ ἀνθήσει καὶ ὡσεὶ κέδρος ἡ ἐν τῷ Λιβάνῳ πληθυνθήσεται.
ερέων ποδήρει κατακοσμούμενος,...
Μικρὰ Εἴσοδος.

Εἰσοδικὸν
αχορός 
 Ἦχος β
( ψάλλεται ὑπὸ τῶν ἱερουργούντων μόνον ὅταν τελῆται συλλείτουργον)
Δεῦτε προσκυνήσωμεν καὶ προσπέσωμεν Χριστῷ, σῶσον ἡμᾶς Υἱὲ Θεοῦ ἐν Ἁγίοις θαυμαστός,...
βχορὸς
...ψάλλοντάς σοι, λληλούϊα.
ὁ α’ χορός
( ψάλλεται ὑπὸ τῶν ἱερουργούντων μόνον ὅταν τελῆται συλλείτουργον)
Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου  Ἦχος πλ. α
Τὸν συνάναρχον
ερέων ποδήρει κατακοσμούμενος, καὶ αἱμάτων τοῖς ῥείθροις ἐπισταζόμενος, τῷ Δεσπότῃ σου Χριστῷ μάκαρ ἀνέδραμες, Ἐλευθέριε σοφέ, καθαιρέτα τοῦ Σατᾶν, διὸ μὴ παύσῃ πρεσβεύων, ὑπὲρ τῶν πίστει τιμώντων, τὴν μακαρίαν σου ἄθλησιν.
βχορὸς
Τοῦ Ναοῦ
αχορός
 ( ψάλλεται ὑπὸ τῶν ἱερουργούντων μόνον ὅταν τελῆται συλλείτουργον)
Κοντκιον Προερτιον χος γ’
Παρθνος σμερον, τν προαινιον Λγον, ν Σπηλαίῳ ρχεται, ποτεκεν ποῤῥτως. Χρευε οκουμνη κουτισθεσα, δξασον μετ γγλων κα τν Ποιμνων, βουληθντα ποφθναι, Παιδον νον, τν πρ αἰώνων Θεν.

 Τρισάγιον.

 Ἀπόστολος
Τοῦ ῾Αγίου· ( Β’ Τιμόθ. Α’, 8-18  )
Προκείμενον ἦχος βαρύς
Τμιος ναντον Κυρου θνατος τοῦ σου ατο.
Στχ. Τί ἀνταποδώσωμεν τῷ Κυρίῳ περὶ πάντων, ὧν ἀνταπέδωκεν ἡμῖν;
Πρς Τιμόθεον Β’ πιστολς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα .
Τέκνον Τιμόθεε, μὴ ἐπαισχυνθῇς τὸ μαρτύριον τοῦ Κυρίου ἡμῶν μηδὲ ἐμὲ τὸν δέσμιον αὐτοῦ, ἀλλὰ συγκακοπάθησον τῷ εὐαγγελίῳ κατὰ δύναμιν Θεοῦ, τοῦ σώσαντος ἡμᾶς καὶ καλέσαντος κλήσει ἁγίᾳ, οὐ κατὰ τὰ ἔργα ἡμῶν ἀλλὰ κατὰ ἰδίαν πρόθεσιν καὶ χάριν, τὴν δοθεῖσαν ἡμῖν ἐν Χριστῷ ᾽Ιησοῦ πρὸ χρόνων αἰωνίων, φανερωθεῖσαν δὲ νῦν διὰ τῆς ἐπιφανείας τοῦ σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ ᾽Ιησοῦ, καταργήσαντος μὲν τὸν θάνατον φωτίσαντος δὲ ζωὴν καὶ ἀφθαρσίαν διὰ τοῦ εὐαγγελίου, εἰς ὃ ἐτέθην ἐγὼ κῆρυξ καὶ ἀπόστολος καὶ διδάσκαλος ἐθνῶν. Δι᾽ ἣν αἰτίαν καὶ ταῦτα πάσχω, ἀλλ᾽ οὐκ ἐπαισχύνομαι, οἶδα γὰρ ᾧ πεπίστευκα, καὶ πέπεισμαι ὅτι δυνατός ἐστιν τὴν παραθήκην μου φυλάξαι εἰς ἐκείνην τὴν ἡμέραν. Ὑποτύπωσιν ἔχε ὑγιαινόντων λόγων ὧν παρ᾽ ἐμοῦ ἤκουσας ἐν πίστει καὶ ἀγάπῃ τῇ ἐν Χριστῷ ᾽Ιησοῦ· τὴν καλὴν παραθήκην φύλαξον διὰ πνεύματος ἁγίου τοῦ ἐνοικοῦντος ἐν ἡμῖν. Οἶδας τοῦτο, ὅτι ἀπεστράφησάν με πάντες οἱ ἐν τῇ ᾽Ασίᾳ, ὧν ἐστιν Φύγελος καὶ Ἑρμογένης. Δῴη ἔλεος ὁ κύριος τῷ ᾽Ονησιφόρου οἴκῳ, ὅτι πολλάκις με ἀνέψυξεν καὶ τὴν ἅλυσίν μου οὐκ ἐπαισχύνθη, ἀλλὰ γενόμενος ἐν ῾Ρώμῃ σπουδαίως ἐζήτησέν με καὶ εὗρεν - δῴη αὐτῷ ὁ κύριος εὑρεῖν ἔλεος παρὰ κυρίου ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ - καὶ ὅσα ἐν ᾽Εφέσῳ διηκόνησεν, βέλτιον σὺ γινώσκεις.
λληλούϊα (γ’)

Εὐαγγέλιον
Ομοίως (Μαρκ. Β´ 23-28, Γ’ 1-5)
Ἐκ τοῦ κατὰ Μάρκον.
Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐπορεύετο ὁ Ἰησοῦς ἐν τοῖς Σάββασι διὰ τῶν σπορίμων͵ καὶ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ ἤρξαντο ὁδὸν ποιεῖν, τίλλοντες τοὺς στάχυας. Καὶ οἱ Φαρισαῖοι ἔλεγον αὐτῷ͵ Ἴδε τί ποιοῦσιν ἐν τοῖς Σάββασιν ὃ οὐκ ἔξεστι. Καὶ αὐτὸς ἔλεγεν αὐτοῖς΄ Οὐδέποτε ἀνέγνωτε τί ἐποίησεν Δαυΐδ͵ ὅτε χρείαν ἔσχεν καὶ ἐπείνασεν αὐτὸς καὶ οἱ μετ΄ αὐτοῦ; πῶς εἰσῆλθεν εἰς τὸν οἶκον τοῦ Θεοῦ ἐπὶ Ἀβιάθαρ ἀρχιερέως καὶ τοὺς ἄρτους τῆς προθέσεως ἔφαγεν͵ οὓς οὐκ ἔξεστι φαγεῖν, εἰ μὴ τοὺς ἱερεῖς͵ καὶ ἔδωκεν καὶ τοῖς σὺν αὐτῷ οὖσιν; Καὶ ἔλεγεν αὐτοῖς΄ Τὸ Σάββατον διὰ τὸν ἄνθρωπον ἐγένετο καὶ οὐχ ὁ ἄνθρωπος διὰ τὸ Σάββατον. Ὥστε κύριός ἐστιν ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου καὶ τοῦ Σαββάτου. Καὶ εἰσῆλθε πάλιν εἰς τὴν συναγωγήν· καὶ ἦν ἐκεῖ ἄνθρωπος ἐξηραμμένην ἔχων τὴν χεῖρα. Καὶ παρετηρουν αὐτὸν εἰ τοῖς Σάββασι θεραπεύσει αὐτόν, ἵνα κατηγορήσωσιν αὐτοῦ. Καὶ λέγει τῷ ἀνθρώπῳ τῷ ἐξηραμμένην ἔχοντι τὴν χεῖρα· Ἔγειρε εἰς τὸ μέσον. Καὶ λέγει αὐτοῖς. Ἔξεστι τοῖς Σάββασιν ἀγαθοποιῆσαι ἢ κακοποιῆσαι; ψυχὴν σῶσαι ἢ ἀποκτεῖναι; Οἱ δὲ ἐσιώπων. Καὶ περιβλεψάμενος αὐτοὺς μετ᾿ ὀργῆς, συλλυπούμενος ἐπὶ τῇ πωρώσει τῆς καρδίας αὐτῶν, λέγει τῷ ἀνθρώπῳ· Ἔκτεινον τὴν χεῖρά σου. καὶ ἐξέτεινε, καὶ ἀποκατεστάθη ἡ χεὶρ αὐτοῦ ὑγιὴς ὡς ἡ ἄλλη.
ὁ α’ χορς
 Δξα σοι, Κριε, δξα σοι. 

Καὶ καθεξῆς ἡ Θεία Λειτουργία τοῦ Ἱεροῦ Χρυσοστόμου

Εἰς τό᾽Εξαιρέτως
 ὁ α’ χορός
ξιν στιν ς ληθς, μακαρζειν σ τν Θεοτκον, τν ειμακριστον κα παναμμητον κα μητρα τοῦ Θεο μν. Τν τιμιωτραν τῶν Χερουβεμ κα νδοξοτραν συγκρτως τῶν Σεραφεμ, τν διαφθρως Θεν Λγον τεκοσαν, τὴν ντως Θεοτκον, σ μεγαλνομεν.

Κοινωνικόν
ὁ β’ χορός
Εἰς μνημόσυνον αἰώνιον ἔσται δίκαιος. λληλούϊα.  
ὁ α’ χορός 
ἦχος β’
Εδομεν τ φς τ ληθινν, λβομεν Πνεμα πουρνιον, εὕρομεν πστιν ληθ, διαρετον Τριδα προσκυνοντες, ατη γρ μς σωσεν.
ἦχος β’
Εη τ νομα Κυρου ελογημνον π τοῦ νν κα ως τοῦ αἰῶνος. (τρίς).
πόλυσις  «...Χριστὸς ὁ ἀληθινὸς Θεὸς ἡμῶν...»


Ο ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ
ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΜΟΥΣΙΚΟΦΙΛΩΝ
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ
www.cmkon.org