Πάντοτε θυμᾶμαι μέ νοσταλγία ἐκεῖνες τίς μέρες... Κάθε χρόνο, τέτοια ἐποχή, στά γυμνασιακά μας τά χρόνια, λίγο μετά τοῦ Ἁγίου Νικολάου τή γιορτή, ἤ καί λίγο νωρίτερα, εἴχαμε τήν... "τιμητική" μας! Παίρναμε τούς ἐλέγχους! Καί δέν ἦταν λίγες οἱ φορές, πού μᾶς ἔβγαινε "ξινός" ὁ ἑορτασμός τοῦ Ἁγίου, πού ἦταν μάλιστα καί προστάτης τῆς ἐνορίας τοῦ Γυμνασίου μας...
Θυμᾶμαι... Πῶς νά τά ξεχάσεις ἄλλωστε; Ἐκεῖνο τ' ἀπόγευμα ἡ μάνα μου ἔβαζε πάντα τά καλά της! Στολιζόταν μέ τό πλατύ χαμόγελό της κι ἔτσι σινιαρισμένη καί "σημαιοστολισμένη" σάν φρεγάτα τοῦ Πολεμικοῦ Ναυτικοῦ ντυμένη τά γιορτινά της, ἀπέπλεε γιά τόν τόπο τοῦ δικοῦ μου μαρτυρίου!
Ἡ πόρτα τοῦ σχολείου, κάτω ἀπ' τή μονίμως ἀδιάφορη, ἀναίσθητη κι ἀσυγκίνητη ταμπέλα "Β' Γυμνάσιο Ἀρρένων Πειραιᾶ" ἦταν ὀρθάνοιχτη. Ὁ ἐπιστάτης, ντυμένος κι αὐτός μέ τό πιό γλυκό του χαμόγελο, ὑποδεχόταν τούς γονεῖς, οἱ ὁποῖοι ἐναγωνίως ἀναζητοῦσαν νά βροῦν τίς αἴθουσες διδασκαλίας τῶν τμημάτων τῶν βλασταριῶν τους...
Κι ὅταν ἐρχόταν ἡ ὥρα, "τό πλήρωμα τοῦ χρόνου", εἰσερχόταν στήν αἴθουσα ὁ κύριος καθηγητής, κρατῶντας παραμάσχαλα τόν ὑψίστης ἀσφαλείας θησαυρό! Τούς ἐλέγχους μας!
Τά σιγοψυθιρίσματα τῶν γονέων σταματοῦσαν ἀμέσως, μόλις ἐμφανίζονταν τά μακρουλά ἐκεῖνα χαρτάκια μέ τίς δυό τρύπες στ' ἀριστερά, τά γεμάτα γράμματα κι ἀριθμούς, σφραγίδες κι ὑπογραφές, μά καί μέ τό σπουδαιότερο: τ' ὄνομά μου γραμμένο πάνω -πάνω, κατάφατσα, στήν προμετωπίδα!
Ὕστερα ἄρχιζε ἡ ἐκφώνηση τῶν ὀνομάτων τῶν.... "μελλοθανάτων" κι ἐρήμην τους, ὅπως πάντα ἐξάλλου, θ' ἀνακοινώνονταν οἱ "ποινές". Ἡ μάνα μου ἔπαιρνε μέ τή σειρά της τήν πρώτη κρυάδα! Κι εἶναι βέβαιο, πώς μόλις ἀντίκριζε τά παράξενα αὐτά σημαδάκια, πού τά λένε βαθμούς, ἔφευγαν καί τά χαμόγελα ἀπό τά χείλη της, ξεχνιόνταν ἀμέσως καί τά σινιαρίσματα καί τά λοιπά...
Κι ἐγώ; Ὦ, ἐγώ! Κρυμμένος ὡς ὁ ὑπ' ἀριθμόν ἕνα καταζητούμενος ἐγκληματίας, κρυφοκοιτοῦσα ἀπό τίς κουρτίνες τοῦ δωματίου μου, ἄχ, πότε νά φανεῖ ἡ μάνα μου... Κι ὅσο ἐκείνη ἀργοῦσε, τόσο κορυφωνόταν ἡ δική μου ἀγωνία!
Ὅταν πιά ἐρχόμαστε πρόσωπο μέ πρόσωπο, ἄρχιζε τό δρᾶμα! "Νά, πᾶρε νά δεῖς τά χάλια σου, προκομμένε"! Κι ὕστερα, δέν καλοθυμᾶμαι πιά, ἔπιανε τό λουρί ἤ τήν παντόφλα ἤ ὅ,τι ἄλλο ἔβρισκε μπροστά της εὔκαιρο, "γιά νά δῶ κι ἐγώ καλύτερα καί νά μάθω καί νά κάθομαι νά κοπροσκυλιάζω τόσον καιρό καί νά θαλασσοπνίγεται ὁ πατέρας μου"... Τά δάκρυα καί τούς πόνους τῆς ψυχῆς δέν μποροῦσε κανείς ἐπακριβῶς νά τούς μετρήσει!
Θυμᾶμαι, ὅμως, καλά ὅτι μετά, κάθε φορά μετά, ἄκουγα τίς ἴδιες καί τίς ἴδιες τιμωρίες, πού πολύ γρήγορα βεβαίως λησμονιόνταν! "Θά τήν κλειδώσω τήν τηλεόραση! Καί τό βίντεο! Κομμένα καί τά ἔξω! Νά δεῖς καί νά μάθεις! Κι οἱ παρέες, τέλος! Νά ἱδρώσει ἀπ' τό διάβασμα ἡ καρέκλα πού κάθεσαι, γιά νά μάθεις νά μοῦ φέρνεις ἐννιαράκια στό Γυμνάσιο"!!!
Περνοῦσε μιά νύχτα, ἀπ'τίς πιό ἄσχημες νύχτες τῆς ἐφηβικῆς μας ζωῆς... Μέ λύπη, μέ λύπη πολλή... Μέ μεταμέλεια... Μά καί μέ ὑποσχέσεις -στόν ἑαυτό μας πρῶτα- ὅτι ὅλα θ' ἀλλάξουν ἀπό αὔριο!
Τήν ἄλλη μέρα, καθένας ἔλεγε τή μοίρα του στούς ἄλλους καί βεβαίως κατηγοροῦσε τούς καθηγητές πού τόν ἀδίκησαν! Πού τόν ἔρριξαν! Πού τόν ἔβαλαν στό μάτι! Κι ὅλοι κατέθεταν τίς ἐλπίδες, μά καί τό πεῖσμα τους μερικοί, γιά καλύτερους βαθμούς τά ἑπόμενα τρίμηνα! Καλύτερους βαθμούς, πού ἦταν σχεδόν βέβαιο, ὅτι δέ θά ἔρχονταν ποτέ!
Ὅπως ποτέ δέν ἦρθε κι ἡ σωστή ἀντιμετώπιση τῶν ἐλέγχων! Ἀπό ἕνα ἄρρωστο σύστημα, πῶς εἶναι δυνατόν νά βγεῖ κάτι ὑγιές; Ὁ μαθητής, ὁ κάθε μαθητής, θά βρίσκεται πάντοτε στό ἔλεος καί τήν κρίση, ἀναλόγως καί τή διάθεση, τοῦ κάθε καθηγητῆ, πού ποτέ δέ θά πάψει νά συμβουλεύει "νά διαβάζεις περισσότερο", χωρίς ταυτογχρόνως νά ὑποδεικνύει καί τό πῶς...
Τώρα πού ἔχουν μπερδεφτεῖ ἀκόμη περισσότερο τά πράγματα, πῶς θά ἀντιμετωπίσουμε τούς ἐλέγχους, πού ὅπου νά 'ναι ἔρχονται! Ἤ, μήπως ἦρθαν κιόλας;
Ἀγαπητοί γονεῖς, σκεφτεῖτε καλά καί μετρῆστε πολύ καλύτερα τή συμπεριφορά σας πρός τά παιδιά σας, μόλις πάρουν τούς ἐλέγχους τους! Ξέρετε πόσοι πολλοί εἶναι οἱ παράγοντες πού συντελοῦν στή σχολική ἐπιτυχία ἤ τήν ἀποτυχία τοῦ παιδιοῦ σας; Τόσο ἀπό τόν ἴδιο τό χαρακτήρα τοῦ παιδιοῦ, ὅσο καί ἀπό τό οἰκογενειακό, τό σχολικό, τό κοινωνικό του περιβάλλον;
Ἐξετάστε καλά, ἀλλά μέ ἠρεμία, ὄχι μέ ξύλο καί ἀπειλές, καί βρεῖτε τά πραγματικά αἴτια πού ὁδήγησαν τό παιδί σας στή χαμηλή βαθμολογία... Μπορεῖ νά μή φταίει μόνο τό παιδί. Ἴσως νά φταῖνε κι οἱ δάσκαλοι, ἴσως κάτι ἄλλο περιστασιακό, ἴσως ἀκόμη νά φταῖτε κι ἐσεῖς οἱ ἴδιοι, οἱ γονεῖς!
Ὕστερα, μήν ξεχνᾶτε πώς σκοπός τοῦ Σχολείου δέν εἶναι νά μάθουν μόνο τά παιδιά μας γράμματα, ἀλλά ζῶντας μέσα σ'αὐτό τό σχολικό περιβάλλον νά μάθουν ἕνα σωρό ἄλλα πράγματα, πού εἶναι ἀναγκαῖα γιά τή συγκρότηση τῆς προσωπικότητάς τους, πού θά τά βοηθήσουν ν' ἀνακαλύψουν τόν κόσμο καί νά πάρουν τή θέση τους σ'αὐτόν... Νά μή βλέπουμε μόνο τούς βαθμούς καί τό ἀπάνθρωπο κυνηγητό τους κι ἔτσι μ'αὐτή τή μονομέρεια νά "πνίγουμε" τό παιδί μας!
Κι ἄν πιά τό πήρατε ἀπόφαση νά τιμωρήσετε τό παιδί σας γιά τίς ἀδυναμίες του, ἀναρωτηθεῖτε μήπως ἐνῶ τώρα προσδοκᾶ καί περιμένει ἀπό σᾶς τή βοήθειά σας γιά νά διορθώσει καί νά βελτιώσει τήν ἀπόδοσή του στό σχολεῖο, ἐσεῖς ἐπιλέγετε ἀκριβῶς τήν ἀντίθετη συμπεριφορά, κι αὐτό θά εἶναι τό πιό τραγικό!
